De kleinste...

“Ik zie dat hij daar bij die deur genomen is…”

Ingespannen tuurt hij naar de foto die voor hem op tafel ligt en knikt naar de deuropening.

“Een ander kastje stond er.. en ook andere stoelen” gaat hij verder terwijl ik  nog een hap van mijn cracker neem. 

Hij is al klaar, eet sneller en zit dan ook meestal al wat te spelen aan tafel als ik nog maar net ben begonnen met eten.

Ik had al opruimend boven een oude foto gevonden; 

De twee oudsten, rode wangen, geconcentreerd bezig met wat waarschijnlijk een verjaardagscadeau was.

Jongste had het zó in de gaten; zijn broers zaten ongeveer rondom de leeftijd die hij nu heeft. En ik zag op de achterkant van de foto dat hijzelf heel klein en lekker warm aan het groeien was in mijn buik. Misschien wisten we ’t zelf nog niet eens. Tien jaar geleden dus. 

Zo lang en tegelijkertijd ook zo kort.

“Hadden we toen ook een andere keuken? Of was dat daar..” en hij wuift met zijn rechterhand richting keukenkastjes, “allemaal hetzelfde?”

Ik mmhmm bevestigend, “de keuken was hetzelfde schat”

Dat gaat vaak zo als we samen aan tafel zitten tussen de middag; Hij kletst en ik luister.

Of: ik word Geacht te Luisteren.

Ik moet toegeven dat ik niet altijd alles hoor, want hij kletst veel, dus voldoet een simpel “mmhmm” op zijn tijd.

Als hij maar kan kletsen…

“Kijk, zie je dat, das technisch lego wat ze daar maken” zijn wijsvinger prikt  op de opengescheurde doos op tafel en aandachtig bestudeert hij verder.

 “Dat bedoel ik nou hè mam, zo’n pakket waar je twee dingen van kan maken, dat wil ik nou ook zo graag. Jij zegt wel een kraan, maar kijk dan maar eens op dat boekje dat op tafel ligt. Dat is een bulldozer zie je het? Mam, kijk dan

 je kunt er ook een bulldozer van maken…maham”

Een paar achter elkaar binnengekomen whapjes hebben mijn aandacht getrokken, dus ik luister nu echt maar half.

“….en dat zou ik nou wel willen hè, dat ze dan zo groot zijn en daar zitten, en dat ik daar dan bijzit en dat we dan met z’n allen gaan bouwen uit zo’n doos…”

Mijn halve aandacht is er ineens compleet bij.

Zijn wijsvinger ligt nog steeds op de foto.

en ik schiet bijna vol door dit uitgesproken verlangen.

Zijn broers...ze zijn dan wel dol op hem, maar het leeftijdsverschil is toch dikwijls spelbreker in zijn wensen naar samen dingen doen en ondernemen. Ik begrijp hem zo, maar kan het niet helpen; als jongste is nu eenmaal iedereen je al voorgegaan in alles. En ben jij de hekkensluiter.

“Je bedoelt… dat jullie alle drie zo oud zijn en dan… ?”

“mmhmm” humt hij bevestigend, maar voor ik kan antwoorden stormt er een vriendje binnen en zijn aandacht vertrekt naar een ander level.

Oh ja, hij moet weer naar school, hup jas aan, tas mee, weg-is-ie…

Met een laatste slok thee slik ik de brok in mijn keel weg.

vanavond
plakte ik iets in elkaar:
 een beetje fotoshop maar dan met schaar en lijm...

Dochter zucht en schud haar hoofd,

Houthakker verklaart me voor gek,

middelste ligt helemaal in een vouw

en jongste...

jongste lacht wat scheefjes en zegt: 

"wel leuk hoor , maareigenlijk ....

wilde ik de kleinste zijn..."