Als ik op zondag, de voorlaatste dag van ons verblijf in Portugal,
de luiken opendoe zien we voor het eerst dat het bewolkt is.
Mmm...beetjejammerdit.
Evengoed is de temperatuur aangenaam, dus we vertrekken
samen voor een laatste rondje, morgen zal er immers niets meer van komen.
campers, tenten, brommertjes, we komen van alles tegen aan de rand van het bos.
Het valt ons op dat de stoepen in de "wijk" achter ons huis beter zijn
dan de straten...
De huizen ook wel eigenlijk...
Deze vogel; de Hop, hebben we een paar keer gezien,
vloog voor ons uit of nam op de grond een stofbadje,
echt grappig en bijzonder!
Later die dag wandelen we heerlijk langs de promenade,
en jongste speelt nog wat in het zand,
de zon komt af en toe door en het is eigenlijk best aangenaam!
Zittend op een bankje komen de meest bijzondere verschijningen voorbij;)
Op iedere hoek van de straat, of nog vaker,
zijn eettentjes te vinden,
zelfs op plekjes waarvan je denkt dat er geen mensen
meer komen..
Zittend op weer een ander bankje zien we hoe
een Portugees-lekkernijen-wagentje zich ontvouwt,
ziet er goed uit vinden we; wij zijn de eerste klanten...
Je begrijpt;
dit waren de Meest Lekkere Churros Ooit Gegeten...
Met de auto rijden we nog een keer naar Villamoura,
de luxe haven waar we eerder op de zeilboot stapten,
leuk om er eens te wandelen, maar een groot contrast met
het pittoreske en kneuterige van andere plekken.
Heeft wel iets weg van St. Tropez
Jongste vindt een schepnetje en wil graag vis vangen.
Hele scholen schieten er voorbij,
kleine visjes, sardientjes?
Maar natuurlijk lukt het hem niet,
ze zijn te snel.
Hij probeert het nog één keer, een cappucino,
hier zullen ze toch wel weten wat goede koffie is?
Maar nee hoor, valt opnieuw tegen.
Ik probeer het niet eens meer;)
De volgende dag maken we de laatste sinaasappels op
van de 3 sacos
Eentje stop ik er in mijn koffer voor thuis...
Als alles is ingepakt nemen we afscheid van Isabel,
met notabene drie zoenen voor iedereen, wat een hartelijk
en gastvrij mens is dat.
Of we nog eens terugkomen? Nou ja, meestal niet,
maar in dit geval, ik weet het niet hoor...
We rijden nog een keer het pad af naar het strand,
waar jongste zijn schepnetje in het zand steekt voor
een ander jongetje die van vissen houdt.
Het kostte hem wat moeite, maar ja, die koffers hè,
daar past niet alles in.
Gelukkig...
Het is maar een half uurtje rijden naar Faro,
we zijn nog wat te vroeg, dus kijken we daar ook nog even aan de kust.
Deze maandag is het echt fris, er staat een koude harde wind!
aaahhh nam nam, op de luchthaven van Faro !
Die harde wind is in ons voordeel,
de vlucht duurt niet drie, maar twee en een klein kwartiertje!
Hoezo windje mee!!
Als je nu heel goed kijkt, zei ik tegen jongste,
dan zie je daar, net naast het meer, je schepnetje staan..
euh...
Geen tijd;)
Binnen no-time staan we weer met onze voeten
op de Nederlandse grond.
Voelt ook weer goed, en vreemd tegelijk.
Zo'n week vliegt voorbij, het lijkt nu alweer zo lang geleden,
maar het heerlijke gevoel, de mooie nieuwe dingen die we zagen
en ontdekten, het Portugese zonnetje, het strand.
Nee, vergeten doen we het niet snel!
