Voor Bas Belder...

Beste Bas,

Je kent mij niet, maar zonder het te weten denk ik al meer dan een week aan jou.

Zo tussen eten en tanden poetsen, stofzuigen en dweilen, opstaan en slapen, 

en ook, ja zeker ook als ik het koud heb denk ik aan jou.

Je zit tussen mijn oren, onder mijn huid, je laat me niet los...

Ik vraag me af waar je vandaan komt en hoe oud je bent.  

Of je pret had daar op die ijsbaan in Breda op 3 januari, en met wie je was. 

Of je nonchalant bent, en dacht “ ach, wat geeft ‘t”, of je hebt lopen zoeken tot 't donker werd...

 Of je er thuis pas achter kwam, of je vader of moeder boos was of teleurgesteld 

toen je tas openging en daar iets miste. 

Of je dit ever-ooit gaat lezen, en of het iemand zal interesseren op deze grauwe grijze winderige maandag.

Want weet je Bas, op mijn keukentafel ligt dus al meer dan een week 

een zwarte handschoen met jouw naam erin. 

Ik had em natuurlijk weg kunnen mikken.

Maar ik weet hoe het is als je met min vier naar buiten moet en je ene handschoen is kwijt.

 Das kòud man, en wie weet wordt ’t nog min vier dit jaar.

 Of kouder.  

Of wil je nog een keer gaan schaatsen en mag dat niet omdat die handschoen....

oh man...je laat me niet los jij...

Hoe die handschoen nou tussen de spullen van mijn jongens terecht is gekomen dat weet ik niet,

(want zij zijn altijd Zo Zorgvuldig met spullen enzo, 

het is hier echt heus nog nooit gebeurd natuurlijk, met maar 1 handschoen thuiskomen...)

 Maar als er nou meer mensen zijn die een hekel hebben aan min-vier-met-maar-één-handschoen-aan dan willen ze dit misschien wel delen, of rondvertellen, of flyers ophangen in  de stad ofzo.

En dan komt jouw handschoen ooit, heel ooit, misschien wel weer bij jou terecht. 

Hopelijk vòòr ’t min-vier wordt.

Wie weet...

Dag Bas!