Scharrelen...

Ze heeft me wakker gebeld uit mijn waakslaap en terwijl ik haar nummer zie 

schiet mijn linkerarm al in de zwarte badjas, die altijd voor het grijpen ligt 

op het voeteneind van mijn bed-voor-deze-nacht.

Vier trappen en twee klapdeuren verder sta ik voor haar deur en zie alleen maar donker door het glas. Ik weet dat ze vaker belt. Ook wel eens voor niets.

Ik weet hoe beginnend-in-de-war ze is. Maar ook hoe leuk, en grappig en gevat.

Ik open de deur en loop naar waar ik haar slaapkamer weet. Ik roep haar naam.

"Ja, hier ben ik," klinkt het steunend,

"OOOOOH OOOOOOH….het doet zo’n zeer…"

Ik heb inmiddels het licht aangeknipt en vind haar naast het bed óp het beddengoed.

“Ik ben gevallen” zegt ze met dichtgeknepen ogen van pijn en vermoeidheid.

Hoe lang ze hier al ligt,ze weet het niet, zoals ze wel meer vergeten is.

Dat ze haar komen wassen ‘smorgens, dat ze op tijd moet eten vanwege diabetes (nou, dat is helemaal niet nodig hoor), dat er iemand stofzuigt voor haar (oh nee, hoef ik dat zelf niet te doen dan?) Heel haar appartement ademt de invallende schemer van het beginnend-in-de-war zijn.

Met één hand houdt ze zich vast aan de matrashoes, de ander hand graait en zoekt houvast.

“Ik kan u niet optillen” zeg ik zacht als ik naast haar neerkniel.

"OH NEE, GAAT DAT NIET?"zegt ze welgemeend verbaasd, 

met rotterdamse tongval.

Ze had me voor pittiger aangezien.

We proberen wat, ik stel houdingen voor om overeind te komen, 

ze grijpt en glijdt, schuift en pakt.

"nee hoor, dat lukt niet," hijgt ze

ze draait, probeert en zucht.

Maar het gaat niet.

Ook niet als ik het matras van haar bed haal,

 en ook niet met een stoel voor haar neus waarop ik zelf ga zitten voor contragewicht.

"au-au-au-au, "ze kermt en ze steunt.

Gebroken heeft ze niets, dat weten we al gelukkig, alles beweegt nog goed.

Het schoot even door mijn hoofd, het zal toch niet.

Gebroken heup… ambulance bellen…

Nee, ze moet alleen overeind. Pak die maar, wijst ze haar rollator,

 die als trouwe wacht aan de andere kant van haar bed waakt.

Ik sleep hem erbij, haar karretje-op-kabouter-stand, want ze is zo’n klein vrouwtje, 

langs het bed, langs de stoel tot de wielen haar omarmen.

“ STAAT ie DICHT?” roept ze hard, alsof niet zij, maar ik hardhorend ben.

“STAAT ie DICHT?”

En terwijl ze de bekende handvaten pakt kreunt ze zichzelf na 25 minuten glijden, 

grijpen en graaien in 1 keer HUP omhoog, het bed op.

"HÈ HÈ.." zucht ze.

"HÈ HÈ…"

“Nou,” zeg ik, “wat een strijd was dat” 

En ik denk: gelukkig, Lang Leve de Rollator, haar maatje.

Nu kijkt ze me eindelijk aan, met wat dichtgeknepen ogen.

“NOU…. het doet wel ZÉÉR hoor, en ik heb ook nog es een bult op mijn kop!”

Maar was u nu eigenlijk zo uit bed gevallen, of liep u wat te scharrelen door de slaapkamer? 

vraag ik nog enigszins verbaasd hoe het zo is gekomen.

“SCHARRELEN…?” schreeuwt ze luid…” SCHÁRRELEN? “

“MET WIE?” en ze buldert van de lach…

ER ZIJN HIER TOCH GEEN MÁNNEN  HAHA

 haar dichtgeknepen ogen zijn weer  pretlichtjes geworden.

WANT DAT IS LANG GELEDEN HOOR, HAHA

ze rolt bijna om van het lachen

TOEN HAD IK ME TANDEN NOG!!

Ik lach hartelijk met haar mee, het wordt het een echte tragi-komedi, deze nachtelijke oproep.

Als ze weer ligt, stop ik haar lekker onder en neem afscheid.

Morgenochtend licht ik de vaste zorg wel in over haar valpartij.

En terwijl ik nog glimlachend het licht in de badkamer uitdoe zie ik ze nog net liggen:

haar tanden in een laagje water in de wasbak….



(p.s.  dit gaat (gelukkig) niet over buurvrouw-oma, 
maar gebeurde op mijn werk
waar ik regelmatig slaapdiensten heb en ook opgeroepen
kan worden door de senioren in hetzelfde gebouw)

Bedankt...

“Oh, je hebt m’n medicijnen zie ik”, zegt ze 

terwijl ik met het zakje in mijn hand de lange gang van haar appartement binnenloop.

“Ja ik dacht wel dat er nog iemand zou komen, dat is fijn hoor meid, dank je wel”, klinkt het hartelijk. “dan kan ik weer een week vooruit!”

Via een knopje in de huiskamer heeft ze me binnengelaten, nadat ik netjes had aangebeld,

en nu staan we tegenover elkaar in de gang.

“Ach, het gaat wel…” hoor ik, als ik vraag hoe het met haar is,

 maar haar ogen geven een ander antwoord.

“Ja, weet je, kind” zegt ze zacht

“eigenlijk zie je nu pas hoe het echt is hè…

ik bedoel, ik heb er nooit een voorstelling van kunnen maken, bij een ander, maar nu ik het zelf ervaar… ja, dan weet je pas hoe het echt is, om alleen te zijn….

Het is ook zo..

zo definitief he

zo nooit meer….”

 en ze geeft me een klopje om mijn arm.

“Maar ik wil niet klagen hoor" vervolgt ze snel

 "echt, er zijn zoveel mensen om me heen, en mijn kinderen, ze komen zo vaak aan, en ze bellen vaak. Theo belde daarnet nog. En ze hebben zelf ook hun verdriet moet je weten…”

Ze staart even voor zich uit en zoekt naar woorden.

“Maar als ik nu eerlijk ben hè, hier in dit gebouw, voel ik me toch een beetje, ja, hoe zal ik het zeggen. Een beetje een eenling.

Ik bedoel, ik ga wel gewoon hoor, ’s maandags naar de koffie ochtend,

maar het is zo moeilijk hè..

We gingen altijd samen. En nu zit die man van beneden, ja hij kan er natuurlijk niks aan doen hoor, en ik neem het hem echt niet kwalijk, dat moet je niet denken, maar nu zit hij op het plekje van mijn man.

En dat doet zo’n zeer hè…dat doet zo’n zeer…”

Ze valt stil...

“ik vind het toch dapper van u hoor” zeg ik, de stilte doorbrekend.

“dat u dat gewoon blijft volhouden, die koffie…”

“Ja kind, dat blijf ik doen hoor, al is het moeilijk, ik blijf het doen…”

 “want het gaat gewoon door hè,

maar ik mis hem wel hoor

En gek is dat hè, dat is echt gek, dan moet ik er ’s nachts wel es uit, om naar het toilet te gaan…

en dan denk ik, zachtjes doen hoor, anders wordt Arend wakker….”

Ik zie haar ogen vochtig worden en mijn keel voelt ineens akelig dik aan.

“U was ook zo’n lief stel” zeg ik.

“ik zal nooit vergeten, hoe u zijn stropdas bij em omknoopte, 

toen ik die foto kwam maken, weet u nog” 

“Ja kind...” 

ze klopt me weer op mijn arm

“het was een goede man, en zo zachtaardig ook….”

“drie-en-vijftig jaar waren we getrouwd.. en ook nog 6 jaar verkering gehad, dat is lang hoor!” ze glimlacht, maar haar ogen staan treurig, en haar hart is bij hem.

“Ik vind u dapper” zeg ik nog maar een keer, gewoon, omdat ik dat vind

en anders niets weet te zeggen.

“ach kind ja..”  ze slaakt een diepe zucht.

en dan:

“bedankt hoor meid….

…dat je even met me kwam praten”

Teamuitje gehad ...

..en ik had mijn fototoestel niet bij me..

dan doen we het maar zo:

al zeg ik het zelf...

We zijn een leuk stel bij elkaar,

zeg maar gerust een kippenhok

met twee mannelijke collega's die nog gekker zijn dan de rest

en het maakt eigenlijk niet uit wat we gaan doen

ik heb na afloop standaard een zere buik van het lachen

maar het rijden op een solex was toch wel heul erg leuk hoor!

whoeaaaa..ik voelde me weer helemaal zestien op mijn poeg-je

;))

De vrouw van de bakker

Ondanks de soms moeilijke gesprekken

ligt het humor-gehalte gelukkig

meestal vrij hoog op mijn werk.

Vooral tijdens de koffie- en eetmomenten

vliegen de grappige opmerkingen heen en weer.

De een is nog gevatter dan de ander

En ze weten al dat ze mij niet snel op de kast hebben.

haha..ik doe net zo hard mee...;)

zo ook op deze doordeweekse avond..

We zitten lekker te eten

en praten over vanalles en nogwat;

dorpsgenoten,

de plaatselijke supermarkt,

het eten, de dokter..

we maken grappen

maar zijn nu weer serieus..

"oh, en weet je het trouwens al van de vrouw van de bakker?"

vraagt P. me terloops

terwijl hij een hap eten naar zijn mond brengt.

"wat?"

vraag ik,

en ergens gaat er een heel klein lampje branden

"nou.." zegt hij, al kauwend

"die ligt in het ziekenhuis!"

"òòò`h... "  zeg ik..

"nu snap ik het.."

zie je wel..

ik, Sherlock Holmes, zag immers

dat haar kindertjes door andere mensen naar school

gebracht werden vorige week..

wat oudere mensen

vast háár ouders!

Nù snap ik waarom!

Ze ligt in het ziekenhuis..

P. vervolgt...:

"jaha.... want ze is aangevallen........"

droog kijkt ie me aan

"...door een tijgerbrood!"

je had ze moeten zien..

onder tafel lagen ze

whoeaaa!!!!!

wát een grap!

en ik snap nog steeds niet

waarom ik erin trapte..

Drie letters...

..hij zwijgt
kijkt me doordringend aan met zijn donkere ogen

en zegt dan aarzelend…”ja, dat denk ik ook wel..”

We zitten samen aan de keukentafel,

hij wat nonchalant achterover

ik onopvallend in de luisterhouding

met koffiemok in mijn hand

het is nog vroeg

we zijn maar samen

We hebben wat gebabbeld over koetjes en kalfjes

wat luchtige grapjes heen en weer

zoals dat altijd gaat
en nu merk ik op dat hij wat meer ontspannen oogt

dan gisteren, toen hij werd thuisgebracht

het zwijgend nadenken,

 het aarzelend antwoord geven

ik raak er aan gewend

hij niet..

ik wil zo graag weten wat er in hem omgaat

wat het is wat hem blokkeert

wat hij eigenlijk wil zeggen, en wat hij ’t liefste wil doen

ik wil helpen

en ik wil het goed doen

maar ik weet dat ik tevreden moet zijn

met kleine stapjes

dat ik hem niet moet overvragen

maar moet luisteren naar wat hij vertelt

en wat niet

ik zoek naar woorden en vind

eigenlijk maar de helft

van wat ik vragen wil…

ik luister

en hoor zijn frustratie,

om wat hij kon en nu niet meer

en wat hij had en in 1 klap is kwijtgeraakt

ik luister

en ondanks zijn ogenschijnlijk emotieloze blik

voel ik zijn frustratie

en verdriet..

en denk het zelfs te begrijpen…

Hij doorbreekt de stilte

met een van zijn cynische grapjes

en het serieuze moment is voorbij

als ik aan het eind van mijn dienst

met mijn jas aan nog even dag ga zeggen

vraagt hij wanneer ik weer kom

“wat..dán pas?”

hij lacht

“Met wie moet ik dan ‘s morgens mijn therapeutische gesprekken voeren?”

ik lach ook

en weet dat we toch een goed gesprek hebben gehad samen...

Dit is mijn werk:

ik begeleid en coach

(o.a.) mensen met NAH:

Niet Aangeboren Hersenletsel

Eén moment

Drie letters

maar een wereld van verschil....

eens een andere post dan wat jullie van mij gewend zijn..

zonder foto's..:

mijn werk,

ook een stukje van mijn leven...

zo ontzettend leuk en boeiend

maar ook wel eens moeilijk, en frustrerend..

ik zou er dagen over kunnen schrijven

maar ik kan er zo weinig over kwijt

privacy...

maar dit wilde ik vandaag delen

gewoon,

omdat ik zo dankbaar ben dat mijn hoofd het nog "goed doet"

en ik dit werk mag doen!

Heftig!!

Nou, hier was ik dan vrijdag:

personeelsuitje 2010

traditiegetrouw vooraf een hele boel geheimzinnigheid

tot het laatste moment onzeker waar we naar toe gingen..

hierheen dus..

toevallig had ik in de zomervakantie iets op televisie gezien over deze spelen

het scheen dat de onderdelen pittig waren..

en we moesten natuurlijk een rokje aan..

nou, ik kan je vertellen,

als je ooit mee gaat doen met highlandgames

be prepared..

tis heftig!

paalhangen dat lukte me niet, want mijn rokje hing in de weg..

en bij dit onderdeel gingen mijn armen direct al in de trilstand

sjonge wat is dat heftig zeg!

dit is mijn collega, die hield het lang vol

hoefijzerwerpen was een makkie

het werpen dan..

ze kwamen bij mij niet waar ze moesten komen zeg maar..

paal gooien en ook nog es een salto laten maken dat ging wel

een beetje..

en het zagen..

zit een beetje in de genen

wij waren dus heel snel

dit zijn mijn collega's

de groenen

 na het sumoworstelen en touwtrekken was de strijd beslist

de rode bavianen vierden de overwinning

hhhhuuuuh!

(ik was ook rood:)

maar je moet niet vragen hoe ik me nu voel

en wat ik allemaal voel

spierpijn!!

heftig!!

en ik had mijn armen zo nodig,

en vooral de fijne motoriek

want dit was vandaag mijn taak:

schminken op de jaarmarkt van onze kerk,

jongste was showmodel,

dus die heb ik thuis alvast geschminkt

 zo zag ie eruit na een dagje jaarmarkten:

en dit was zijn score:

een fiets!

hij had er nog maar twee,

maar deze bleef over dus..

aaaahhhh, toe?? mag het??

over deze foto heb ik even getwijfeld,

maar houthakker zei:

dan kunnen ze ook es zien hoe het er hier aan toegaat..

ongecensureerd dus..

after-de-jaarmarkt:

foei foei toch!

(het mocht maar heel eventjes hoor,

en gewoon op van die schietschijfjes..)

fikkie!

Heb je 't al gehoord?
Spectaculaire brand op Goeree Overflakkee deze middag...



en ik was erbij..

sterker nog...

ik heb 'm bestreden!

..geintje natuurlijk..
het was weer tijd voor de jaarlijkse
BHV-training,
en een gezellig weerzien met collega's
en deze twee jongens:

het was goed om alles weer es "op te halen"

en fijn dat we 't niet in de praktijk hoefden te brengen

dit afgelopen jaar

ik weet het weer een beetje..

en maar hopen dat het bij oefenen blijft!