Lieve B.
Het is welgeteld nog geen
72 uur geleden dat we voet op Eindhovense bodem zetten, maar weer volop in het
leven van alledag geslingerd moet ik mezelf knijpen om te geloven dat we daar
echt waren, in Pisa, Lucca en Florence.
Want poeh wat waren die
dagen snel voorbij hè, heb jij dat nou ook?
Maar wat was het leuk, en
wat hebben we weer veel gezien en beleefd tijdens onze jaarlijks terugkerende
reisdate.
Het blijft me nog steeds verbazen
hoe snel en makkelijk dat gaat, dat reizen. Zo rijd je in de file naar
Eindhoven, en zo sta je je in Pisa te verkleden naast je Fiatje
500-voor-drie-dagen.
Oh wat was ik blij dat ik
nu wel mijn teenslippers had meegenomen…
En dan die warmte daar, de
zon die nog zo’n kracht heeft en alles zo vrolijk maakt.
Hoewel ik nu geen groentje
meer ben (kan ik niet blijven zeggen he) best zelf een reis kan boeken enzo, ben ik
toch maar weer wat blij dat jij de Fiat bestuurde en ons door berg en dal langs
alle mooie plekjes scheurde.
Oh nee, zei ik nou scheurde.. ik bedoelde natuurlijk gewoon rijden;)
En dat jij er al eerder
was geweest bleek ook makkelijk, hoewel we op zaterdagavond alsnog min of meer
behoorlijk verdwaalden in de straatjes van Lucca.
Maar dat mocht de pret
niet drukken, we hebben nu zeker veel gezien van dit prachtige stadje. Zelfs
uit de lucht was het mooi..
Ohhhh….ik wil terug…zucht..
We fietsten over de stadsmuren van Lucca,
echt leuk!
L'erbolario,
daar kan geen dagcrème van Appie tegenop;)
Hoewel ik niet begreep dat
je zover wilde rijden voor wat zakken koffiebonen waarvan ik hardop dacht dat ze toch
echt uit Afrika of Brazilië kwamen en je die ook gewoon kunt kopen bij Appie vond ik de rit
naar de koffiebranderij toch ook erg leuk.
Zeker toen we daar binnen
stonden, aan de koffiebonen mochten ruiken en die oude man ons met wat
binnensmonds gemompel aan twee en en halve kilo versgebrande bonen hielp. Ik
geef toe; Koffiebonen uit Toscane..het heeft wel iets.
We zijn er overigens nog
niet aan begonnen hoor, eerst de oude Appie-bonen nog opmaken..
Wat hebben we genoten hè,
in de mooie villa van Does. Of Droes, Loes, whatever. Misschien heette hij
inderdaad wel gewoon Mario.
Volgende keer moeten we
toch es beter opletten als iemand zich voorstelt denk ik, onze fantasie gaat
best ver;)
Oh en dan dat restaurant
dat hij ons aanraadde..
De prachtige tocht de
andere berg op, de zonsondergang en toen het moment dat we net aan tafel zaten
aan het witten gesteven linnen.
Om ons heen keken en de
wijnkaart voor ons kregen.
Ik kreeg het op slag
spaans benauwd toen ik de wijnprijzen zag;
honderden euro’s voor een
wijntje, dat beloofde wat voor het eten, of we soms in een soort-van-Librije
zaten, en dat ik daar echt niets voor voelde, vroeg ik me hardop fluisterend af
in lichte paniek.
Geef toe, jij kreeg het
ook warm…
Gelukkig begreep men onze
paniek en kregen we vrij snel de menukaart, die ons geheel verbaasde , waarna
we heerlijk en onvergetelijk hebben zitten eten, met een konijnentand in jouw
gerecht (moet je maar niet zo’n zielig konijntje willen eten) een ober die je
konijn noemt, en tenslotte een geweldig mini dessertje voor je neerzet met een
lemoncello voor ons allebei als afsluiter.
Dit was er echt weer een
voor in de boeken, ik zei het al…
De fietstocht in Florence
was er ook een om niet te vergeten. Al was het alleen al om de regen, en de
steeds blauwer wordende blote benen van onze mede fietsgenoten. Ik was blij dat
ik toch voor een lange broek en schoenen had gekozen die morgen. Jammer. Maar
wat een mooie stad! En wat ontzettend veel geschiedenis kregen we te horen.
Voor mijn gevoel heb ik nog meer gehoord dan in vier jaar Mavo bij elkaar…
by the way, pijnlijk momentje leek me dit,
als hondenbezitter.
Goed dat ie een zakje bij zich had..
Maar het heeft zeker mijn
interesse gewekt hoor, al die geschiedenis, ik heb zojuist de klokhuis aflevering over Leonardo da
Vinci bekeken met jongste.
Wat een genie…Boeiend!
Florence.
Ik wil er zeker nog een
keer naartoe. Met man en kinders. En zon.
En als we dan weer gaan
fietsen wil ik graag met Jan uit Nice;)
Tenslotte… de laatste
ochtend in de villa, het ontbijt, de koffie op het terras, de rit naar toch nog
een stukje strand-want-dat-wilde-ik-graag,
Dat kleine uurtje op het
strand met ons gezicht in de zon, in de wetenschap dat het in Nederland gedaan
was met de warmte.
En toen weer in het
vliegtuig. Poeh, wat was het snel voorbij hè.
Maar … hoe leuk en
waardevol is het, zo een paar dagen samen weg van alles en iedereen. Waren we nu eigenlijk wel uitgepraat?
Bedankt voor weer een mooie herinnering!
Volgend jaar weer, zelfde
datum, andere plaats!
enneh…
Als jij je zweetvoeten thuislaat,
zal ik iets aan mijn snurkgedrag doen, haha;)
Liefs,
Wilmi
