Gewoon, niets in het bijzonder..

Hoewel ik enorm en intens kan genieten van zomaar

twee-dagen-thuis-zonder-afspraken,

is het aan het eind van zo'n dag wel eens zoeken

naar wat-zal-ik-eens-vertellen

als iedereen weer thuis en aan tafel zit.

Ik bedoel, in het kader van "heb je nog iets bijzonders meegemaakt"

is een waslijn die breekt terwijl je de was ophangt nu niet echt iets

Schokkends een mannenhuishouden zoals hier.

Ze trekken hun wenkbrauwen op

en eten mompelend verder.

"mm, dat zat erin hè" krijg ik alleen nog te horen

"zit em in de kwaliteit"

Doelend op de graaiwinkel waar ik de waslijn destijds heb gekocht.

Ach ja, het waren ook geen hoogtepunten deze dag,

alleen kleine genietmomentjes, en die zijn zo moeilijk mondeling over te brengen.

Dat moet je zien, en voelen, en ruiken soms.

Zo liep ik weer es een rondje hard met hond door de polder,

En die was zo mooi, met klaprozen en margrieten

en heel in de verte dat vertrouwde baken, de watertoren.

En toen ik weer bijna thuiskwam de wei met daarin de beestjes, 

precies twee aan twee, zo leuk.

(er stonden vandaag twee hangbuikzwijntjes op facebook, 

zo maar voor gratis, ik dacht zou ik.....?

Nee hoor houthakker.. ik heb het niet gedaan;)

Ha! Was trouwens wel een origineel vaderdagkadootje geweest;)

's middags in de wei, de kalkoen lag voor dood.

Gelukkig lag ie gewoon te slapen.

Wat een mallerd.

Hond kruipt tegen me aan in de zon

En toen was het alweer avond...

Jongste heeft zijn Minions uitgestald op het vliegtuig boven zijn hoofd.

Tsja.. zo vind ik ze wel schattig..

Ben benieuwd hoeveel er morgenochtend nog op staan;)

Echt nooit saai hier....

Vanmorgen keek in door het raam van de erker,

prachtig doorkijkje, het schaap stond wat schaapachtig

tegen het gaas. De lucht was prachtig van kleur, heel bijzonder,

en net toen ik dacht: zal ik nog heel even met de hond...

barstte er een hagelbui los. Even later zag ik een dun laagje

wit op het dakraam in de keuken.

December.... wat is het snel gegaan dit jaar!

Ik kan me verontschuldigen voor te weinig bloggen

maar ik doe het niet.

Het was gewoon een beetje veel van alles de laatste weken. Dat kan zo gaan.

Er was werk, cursus, vergadering en een zieke bewoner die overleed.

Dat was best intensief, ik heb een mooi beroep, fijne collega's en lieve cliënten,

 maar zulke dingen horen er natuurlijk ook bij, en dat kost ongemerkt toch

meer energie dan je denkt.

Tussendoor kwam Sinterklaas in het land en moesten er surprises

worden gemaakt voor  school en club.

Met inspanning van iedereen en een beetje aanwijzingen van jongste;) lukte dat nog ook.

Al ruim een jaar spaar ik resten kaarsvet,

en met de kerstmarkt in het vooruitzicht moest het er maar es van komen;

zelf smelten en opnieuw in vormen gieten.

Ik had best nog wel wat oude kopjes,

het werd een arbeidsintensief maar leuk werkje.

Ik wist het natuurlijk al heel lang, maar op een of andere manier

werkt last-minute bij mij het best.

Dus was vorige week mijn atelier een rommelhok vol vogelzaad,

kerstgroen, inpakpapier en nog veel meer zooi.

Heerlijk om zo bezig te zijn en als het tijd is

de boel de boel te laten

om later de draad weer op te pakken.

Kijk, zo zag het er uit afgelopen zaterdag op de kerstmarkt in Goedereede...

Zó gezellig en knus daar, met muziek en lampjes en gezelligheid!

We verkochten gelukkig beter dan vorig jaar, en het weer zat ook nog es mee.

Wat wil een mens nog meer?

Alleen het schort is niet verkocht.

Ik twijfelde: meestal verloot ik het, maar dan moet je zo "leuren" 

bij de mensen.

Ik waagde de gok en hing er een prijskaartje aan.

Trok veel bekijks, maar de koper kwam niet langs :(

Dus mocht je interesse hebben....

De alpaca's waren er ook weer,

En je kon zelfs schaatsen op een mini-schaatsbaantje!

Iets heel anders zomaar tussendoor;

Loop even ik binnen bij buurvrouw-oma waar altijd wel een vogeltje in een kooitje

op 't aanrecht of naast de kachel staat dat

moet opknappen, (her) opgevoed of gewoon grootgebracht moet worden.

Zit jongste daar compleet in trance met een parkietje op zijn buik,

zijn ene hand behoedzaam om het vogeltje gevouwen, terwijl hij met een 

schattig mollig vingertje van het andere handje het vogeltje aait...

Vogeloogjes dicht en compleet in hypnose...

Huh watte?

Zo lief hè...

Dan de ezels.

Terwijl ik nog maar net was bijgekomen van de schaap-injecties

zag ik tot grote schrik dat Sisi in een week tijd hele grote kale plekken

had gekregen over heel haar lijf, tot bij haar neus toe.

Direct dezelfde middag de veearts nog gebeld, die de diagnose mijten stelde.

(oftwel klinktheelvies maar wordt gewoon schurftmijt genoemd)

Zij kreeg wat injecties, Wij een was- en voedingsvoorschrift, en ik,

u-raadt-het-al

mocht na tien dagen de herhaalspuit geven.

Ha, ja natuurlijk, heerlijk.

Het wassen werd een hele onderneming, temeer daar het juist op dat moment

buiten vreselijk koud begon te worden.

De stal moest opgewarmd met kacheltjes, de ezels na het wassen onder een deken,

ander voer moest er komen, vooral niet te veel, maar ook niet te weinig.

Enfin, een Hele Klus Dus.

Een week later moest het hele gebeuren herhaald worden.

Zo zonder deken zag ze er maar verfomfaaid en magertjes uit vond ik.

Maar het lukte, het wassen, en later weer opwarmen in de stal.

Ziet er niet uit natuurlijk...maar het werd nog erger....

De eerste dekens moesten schoon en flink luchten,

dus bij gebrek aan beter

Kreeg Sisi de oude badjas van buurvrouw-oma om haar heen om op te drogen....

Ha..je kunt er van denken wat je wil,

maar het was wel lekker warm;)

(ik weet niet waarom, maar ik moest steeds denken aan dat verhaal van Toon Hermans over

"Snieklaas" die binnenkwam met die bekende sprei om zich heen,

waar je op zijn rug de afdruk van de asbak zag;)

Toch deed de tweede wasbeurt haar geen goed, en toen ik terug kwam van de 

kerstmarkt kon ze amper op haar benen staan.

Dus weer de vee-arts erbij, opnieuw twee injecties

en raad es...

ja hoor, ik mag weer;)

Echt Nooit Saai Hier...

(p.s. deze foto is van een paar weken geleden,

toen er nog wat te grazen viel in de wei

maar het gaat gelukkig weer beter met Sisi hoor!)

Crisis...

Hij komt ietwat gehaast aanlopen
en drukt op het knopje van de pilaar die de bonnetjes uitgeeft alsof hij het vaker deed.
Met een plof laat hij zich zakken in de stoel drie stoelen van mij vandaan.

Tuurt even naar het nummer in zijn hand, bekijkt de monitor boven ons hoofd
 en ziet daar dat de beurt nog niet aan hem is.
 Grijs haar, baardje, bril, verweerd gezicht en bruine handen.

Dan volgt een groet en teken van herkenning als hij de wachtende tegenover mij ontwaart;

Eind veertig, lang stekelhaar en gekleed in werktenue met een logo
 van hier in de regio bekend installatiebedrijf.

“hee, das lang geleden , hoe ist?”  vraagt de installatieman als hij zijn overbuurman herkent.

“….ja, gaat aardig.. en met jou? “

 Flarden van het gesprek vang ik op, niet alles, maar net genoeg om te begrijpen dat het oud-collega’s zijn van elkaar, al of niet bij hetzelfde bedrijf.

“Nee, dr is niemand meer in het magazijn, de jongens doen het nu zelf… “
 de installatieman wrijft over zijn stekelhaar

“er was wel een jongen, maar die had een contract van twee jaar..die ’s nu weg”

de ander knikt en hij gaat verder:

“tsjaa.. .tis toch goedkoper hè, als ze ’t zelf doen, ik bedoel, je bespaart toch een mannetje zo”

hij aarzelt..
“er gaat nu nogal es wat mis hoor.. met bestellingen en zo, je merkt het wel…

maar begrijpelijk hoor…”..

Het belletje gaat, het is zijn beurt om naar de balie te lopen,
 maar na zijn registratie is hij weer terug op dezelfde stoel.

“Ja, d’r is wel genoeg werk”  zegt hij, nadat de ander ernaar vraagt

“een paar grote klussen, maar wel steeds verder weg.

Heb pas drie maanden in Rijswijk gezeten

nou dat zijn lange dagen hoor, eerdat je dan thuis bent.

Kan toch merken dat je dan wat ouder wordt hè…

En jij, gaat het een beetje thuis?”

“Nou ja.. door de knieën hè, dat gaat echt niet meer

maar ik heb nu een bankje gemaakt, dan kan ik een beetje zittend werk doen.”

De installatieman krijgt telefoon, een kort gesprek maar duidelijk is merkbaar hoe hij

nog wél  midden in het arbeidsproces zit en de ander niet.

In de pijnlijke stilte die volgt voel ik de krantenkoppen van crisis en bezuinigingen heel dichtbij..

“Heb je die advertentie gezien in de krant gisteren?” vraagt hij aan de ander, de stilte doorbrekend.

Ik weet direct welke hij bedoeld ik zag ‘m ook;
magazijnmannetje bij ander installatiebedrijf in de regio.

Ja, ja zeker, heb vanmorgen gelijk gebeld, zeven uur al.

Tja ze weten wie ik ben, ik ben geen onbekende hè.. het is even afwachten…

Het voelbare ongemak van de installatieman wordt opgelost
door een tweede belletje en een nummer op de monitor,
“oh ik ben aan de beurt..” waarop hij opspringt 

om naar de prikkamer te gaan, en na een “nou, succes hè, en ik zie je wel weer!”
 loopt hij even later langs de rij wachtenden en de nog langer wachtende ander.

Dan gaat ook ons belletje, en ik begeleid mijn cliënte naar de prikkamer

terwijl ik denk en gelijk hoop dat ik het mis heb;

 hij is de vijftig al gepasseerd, die vacature wordt vast goedkoper opgevuld...

Crisis ten einde?

vandaag was ie nog pijnlijk dichtbij....