Het is weer es zover...

Dit gebeurt me echt zó vaak,

en het gekke is...

 ik trap er ieder keer weer helemaal in...

(PS let niet op de tekenkwaliteit,

dit is puur een frustratiestrip;)

Oké, goed..

Bedankt voor het luisteren

Ik ben het weer ff kwijt;)

Pruttels...

Achteraanrechts in de gang plaatsnemen heeft ze net gezegd, 

dus ik loop keurig met mijn ponsplaatje nog in de hand voorbij deuren, mensen in witte jassen en bouwvakkers. Als ik plaatsneem op mijn stoel zie ik links van mij een lockerkast waarin de een na de ander zijn spullen komt doen of halen, ziekenhuispersoneel met hun jas nog aan trekt aan me voorbij, het is een geloop van jewelste hier in deze gang.

  Ik pak het eerste beste tijdschrift van het kleine tafeltje en verdiep me in Opzij, ik blader van voor naar achter terwijl ik ondertussen boven het tijdschrift uitkijk en zie dat de bouwvakkers bezig zijn met stucwerk en lijm met een geur die zo doordringend is dat ik me afvraag of hier ergens in deze omtrek überhaupt nog narcose nodig is. 

Zusters worden nagekeken en grappend wordt opgemerkt dat ze hun handtekening wel mogen graveren in de stuclaag. 

Ik blader verder.

Verder dan deze gang ben ik nog nooit geweest en  ik verbaas me over het aantal witte jassen dat langsloopt, ik houd het niet meer bij, komen ze allemaal uit de ruimte waar ik straks moet zijn?

 Veel tijd om na te denken is er niet, mijn naam wordt genoemd en ik mag mee met een vriendelijke jongeman die zich voorstelt als Mitch, althans dat denk ik te verstaan in het voorbijlopen, en me vraagt of ik dit onderzoek al eerder heb gehad. Op mijn nee antwoord hij dat hij dan zometeen alles eerst zal laten zien.

Hij trekt een deur open: "Hier mag u  uw jas achterlaten, heeft u een bh met beugel, dan mag die ook uit, en uw spijkerbroek en schoenen graag. Oh en ook de speld in uw haar, is er verder nog iets van metaal dan mag dat ook uit alstublieft".

 Ik stamel nog iets over mijn implantaat, maar met een "geen probleem" wuift hij mijn twijfel weg. 

Als ik even later, blij met mijn sportbehaatjezonderbeugel in louter bovenkleding en onderbroek achter hem aanloop legt hij uit: "Hier wordt het onderzoek uitgevoerd, het duurt ongeveer een kwartier, wilt u muziek aan, welke zender zullen we aanzetten voor u, hoe hard wilt u het hebben, gaat u hier maar liggen, uw hoofd in deze ruimte ja, dan zal ik iets opzoeken om onder uw benen te leggen. Zometeen schuift u naar binnen en dan kunt u op dit knopje drukken als u ons  nodig heeft, want we horen u niet hoor als u roept ofzo. Nee, houd het knopje maar niet in uw hand, het gaat heel snel af."

  Er wordt een groen papieren operatiedouchemutsje over mijn haar gedaan en gemompeld dat het toch teveel is om er allemaal in te doen, ik begrijp dat het over mijn haar gaat en krijg de koptelefoon op mijn oren gedrukt. "Is het zo goed, of wilt u het harder?"

 Weet ik veel of ik het harder wil? Ja doe maar, doe maar harder zeg ik, en

volkomen niet gerustgesteld als ik ben schuif ik even later als een liggende pilaar de koker in.

De radio staat aan, ik hoor Evers met zijn kornuiten in een gesprek dat ik nog niet kan plaatsen wanneer de koker monotoon begint te ratelen, Heel Hard. 

Ik kan de stemmen niet meer verstaan op mijn koptelefoon en voel dat ik moet slikken. 

Zal ik slikken? mag ik wel slikken nu? als je slikt beweeg je. Ik slik en denk, 

hoe meer ik denk dat ik niet mag bewegen, hoe meer ik wil bewegen Nu.

 Niet aan denken, denk ik. De koker ratelt door, langgerekte monotone tikratels, 

waar het op lijkt zou ik niet weten, geen idee, mijn oog kriebelt, niet aan denken. 

Toch wel klein deze ruimte, nee ik heb geen claustrofobie heb ik ingevuld, ik ben niet bang in kleine ruimtes, toch? ik ben niet angstig, ik tob niet zo snel, toch? Ik tob nooit. Ik vind het niet eng in een lift. Het is hier wel heul smalletjes dat wel. Ik sluit mijn ogen en hoor nu muziek, goed nummer ook.

 Ik denk niet.

 Ik denk: nu niet denken. 

Ik ben me bewust van mijn ademhaling.

Mijn ademhaling versnelt als ik denk aan mijn ademhaling. 

Sssjonge, je zou hier toch claustrofobisch van worden van al die gedachten alleen al,

 en terwijl ik weer rustig in en uit adem voel ik een pruttel in mijn buik. 

Ah nee, niet nu, geen pruttels alsjeblieft, geen pruttels die een weg zoeken naar buiten in ieder geval, niet hier, oh bah, je moet er toch niet aan denken dat je hier in dit smalle kwartier een pruttel hebt die…. jakkes. niet aan denken denk ik.

Het apparaat is nu even stil, ik adem diep in en uit, en denk aan mijn implantaat, ik heb het toch echt gevraagd aan de tandartsassistente, het was oke, maar stel nou, stel nou he, dat het niet zo is, ik bedoel het zijn toch magnetische velden waarin ik me nu bevind.. Het zal toch wel goed zijn?

 En voel ik nu iets, dat wat ik net aan mijn arm voelde was dat nu echt?

 Ik lig stil en denk: niet denken, terwijl ik denk aan mijn eigen risico dat ik nu beslist kwijt ben. 

Het apparaat gaat ineens vreselijk tekeer, waar lijkt dit toch op, tandartsboor? Nee. Vaatwasser? Nee. De wasmachine, hij centrifugeert.

 Dit is pas wasmachine-muziek buurvrouw-oma denk ik nu, ze kon zich vroeger zo ergeren aan onze hoempa stampmuziek als we de radio hard aanzetten boven,

 "Er staat weer een wasmasjiene te stampen boven" mopperde ze dan.

 Dit is pas een wasmasjiene. het lijkt of ik met mijn oor op de motor lig, zoveel herrie. 

Of een printer, ja, een printer zou ook kunnen, en ik zie mezelf als volgeprint A-4tje zo uit het apparaat glijden straks.

Pruttel in mijn buik, nee niet weer, ik denk het weg, nog even geen pruttels alsjeblieft, 

en mijn ademhaling gaat weer sneller. 

Ik moet me niet aanstellen denk ik tegen mezelf.

 Hoeveel honderden, duizenden gingen mij voor hier in deze koker. 

Met nog wel honderdduizend veel ergere klachten dan die nek van mij.

Het is weer even stil, ik zucht diep maar onzichtbaar.

 Daar is het harde geratel weer. 

Adem in...adem uit...

MRI, waar zou dat eigenlijk voor staan? Ik denk na, verzin, Evers doet zijn imitatie van Frank de Boer, maar ik kan hem niet verstaan en denk aan hele grote mensen die in deze koker moeten, 

en wat als dat niet past? Wanneer zou ik de uitslag krijgen. 

 MRI, Meer Ruimte Issernie, zoiets zal het wel zijn,  

En net als mijn buik weer wil pruttelen stopt al het geluid en rol ik na een paar tellen keurig uit de printkoker. 

Was dit een kwartier vraag ik verbaasd aan Mitch, die het douchemutsje van mijn hoofd trekt, ja toch wel hoor antwoordt hij,  foto’s van uw nek hebben we al, dus u bent klaar, u kunt zich weer aankleden en de uitslag over drie dagen opvragen bij uw huisarts, tot ziens.

Eenmaal weer aangekleed buiten ontsnapt er een grote zucht.

Een kwartier in de MRI

Hebben we ook weer gehad.

Mijn buik is weer rustig.

En ik ben niet claustrofobisch.

...Toch?

Later meer..

Deze week...

Lag mijn tafel bezaaid met papiersnippers

voor een weer heel leuk opdrachtje

maar daarover later meer..

Fietste ik nog steeds door het donker naar school

met jongste, zijn gezellige geklets, langs winkels

en huizen, en vooral dat ene favoriete huisje.

..maar daarover later meer

Kreeg ik een brief van Toon,

natuurlijk naar aanleiding van het vorige bericht.

En jawel het is echt, het komt goed

zei de meneer....

Ik geloof em natuurlijk.

Ben alleen nog een klein beetje bezorgd,

omdat mijn klantnummer 0 is..

Dus daarover later vast nog wel meer...

Zag ik weer zo'n typische pubergrap.

Dacht ik.

Bleek het van jongste te zijn...

Werd er daarom weer stevig squla geoefend.

Met TegenZin

zelfs van Lex en Lady..

Kocht ik Tóch een nieuw woon-item

Maar daarover later vast meer...

Gingen we bedden passen..

En liepen met een KlapGang door I.kea

waar oudste het bedje-van-zijn-dromen vond;)

En ontdekte ik vanmorgen na het voorleesontbijt

een gat in mijn UGG!!!

ARCHGG!!

Hierover later veel meer.

Ben ik bang...

En zag ik tenslotte in een dè-ja vu in de polder Karel weer hangen.

Maar het bleek echt.

En levenloos.

Een kauw die het opgegeven had.

Daarover later dus niks meer 

:(

Tijd vliegt..

Ik weet niet waarom ik ermee begon,

maar ineens was ik bezig met kasten opruimen

en lades sorteren.

Dat heb je wel es, dan zoek je iets, en je komt van het een in het ander..

Ik stuitte op een ongelooflijke wirwar van snoeren, oordopjes,

opladers, oude mobieltjes, batterijen, pennen, linealen en nog meer van dat soort.

Trouwens,

ik weet wel waarom ik ermee begon;

ik wilde orde scheppen en ruimte maken

dat was het.

Maar vóór die ruimte moest ik nog door de zooi.

Man man, wat kan een mens toch bewaarziek zijn.

Toen ik drie lades leeg had kwam ik bij de foto's.

Jaren heb ik ze trouw ingeplakt, voor elk kind een album

en nog een gezamenlijk boek. Maar bij de laatste is de slof erin gegaan,

en werden de foto's gestapeld in doosjes, en later in lades,

en toen

sorry jongste..

Toen deed het digitale tijdperk zijn intrede en er werd bijna geen

foto meer afgedrukt.

Scheelt wel ruimte...

Tja, als je eenmaal begint met foto's uitzoeken...

nou dan beland je in een andere wereld.

Van oh en ah, en sjonge dat wist ik niet eens meer,

en ow wat was ze lief en cute

en hij, wat een droppie, en wat lijkt ie op zijn broers,

en slik over broers gesproken...die foto had ik lang niet gezien..

"wat zijn dat mama?" vraagt jongste

En ik voel me halfbejaard als ik hem uitleg dat dit fotorolletjes zijn,

en dat je Vroeger moest wachten op je foto's

tot dat rolletje was Ontwikkeld en Afgedrukt.

En dat dat best spannend was en soms verrassend

maar vaak ook tegenviel.

Vervolgens kijken we samen naar oude pasfoto's,

en kiekjes van zijn zus en hemzelf

en zijn moeder...

En ik blijf een beetje hangen bij die klassenfoto's

en dat kind met die vreselijke vlechten;)

Oh ja, en dat rokje van Joke,

ik wist toen werkelijk niet hoe 'n leuk stofje dat was,

zo grappig blommig en retro.

Ach nee, dat kan ook niet natuurlijk,

dat rokje was toen vast heel modern..

...en ik ben nu zelf retro...

Sjonge..

waar is die tijd toch gebleven....

Tóp...

En ja hoor,

daar stonden we dan,

vanmorgen rond 11 uur

aan de voet van de euromast!

Zomaar in een opwelling had ik gevraagd,

of houthakker koffie wilde drinken

met mij

op deze toren.

Vaak genoeg langsgereden,

maar nog nooit binnengeweest.

Het zou een keertje tijd worden...

Gaan jullie mee?

In 1960 is Beatrix hier ook geweest.

Toen was ie net af.

Gezien de hoeveelheid zoetigheid

de wij tot ons namen dit afgelopen weekend,

was het misschien beter geweest de trap te nemen.

Wij ontdekten alleen de lift...

Het uitzicht, op het 96 meter hoge

panorama platform

was prachtig.

We hadden dan ook een hele mooie dag

vandaag!

jaja,

inderdaad houthakker,

het kan altijd nóg hoger...

We namen nog een "ritje" omhoog

in de spacetower,

met een soort van panorama lift,

waarin je gelukkig voor houthakker

gewoon mag zitten

Het zicht is prachtig.

In 1970 is deze opbouw van 85 meter

gerealiseerd.

En het schijnt,

zo las ik op wikepedia,

dat men er nog steeds over denkt

om em nóg hoger te maken...

voor sommige mensen hoeftdatechtnie..

Op 112 meter hoogte is het trouwens mogelijk

 een suite te boeken

voor maar 385 eurootjes

inclusief toegangskaartje, ontbijt

én een fles champagne

Wij hebben gewoon gelunched,

en koffie gedronken...

Weeral zo'n superdag!

Ik wil jullie allemaal bedanken

voor de felicitaties en lieve wensen!

Ik had gewoon een feestweekend..

het was helemaal TOP!