Máchtig lekker...

Het moet ergens in een Sonja Bakker-tijdperk zijn geweest,

dat we als gezin definitief hebben gebroken met de toetje-na-het-eten-traditie.

Hoge uitzonderingen daargelaten.

.

Want zo héél af en toe maak ik wel eens een pannetje ouderwetse rijstepap.

Dat staat dan vooraf al een hele poos te pruttelen, te borrelen en heerlijk brij-ig te worden op het fornuis.

Niet dat ík daar nu nog zo heel warm van wordt.

 Maar middelste, dat weet ik, die gaat als ie thuiskomt bij de aanblik van het pannetje al bij voorbaat kwijlend glunderen.

“Haaaa..! Heb je rijstepap gemaakt mam..? ”

Nu moet ik erbij vermelden dat de pubermannen hoe groot ze ook zijn, tot hun ouders verdriet maar miniscuul kleine prakjes naar binnen werken na een dag hard sjouwen. 

Want groente blèh en aardappels, nou ééntje dan…

Echt, ik kan me zo ergeren aan het lusteloos prikken in die ene aardappel 

en het opzij schuiven van dat kostelijk-en-met-liefde klaargemaakte 

microscopisch kleine hoopje groenten 

dat ik regelmatig roep ermee te stoppen. Met koken.

Nu. 

Onmiddellijk.

Maar gisteren was er weer dat pannetje rijstepap. En dat maakt zoveel goed.

Want als ik dat koppie zie genieten van zoiets simpels als een schaaltje witte brij

dan vergeet ik even alle prakken-misère.

Ik ga er voor zitten en kijk hoe ‘ie eerst op zoek gaat naar kaneel en boter.

Hoe hij als een ritueel zorgvuldig met zijn mes een klontje boter in zijn schaaltje laat glijden, met daarbovenop een paar flinke lepels rijstepap.

 Tot het randje, en dan nog iets verder.

Ik zie de passie waarmee hij voorzichtig de kaneel uitstrooit 

en de hongerige blik wanneer hij bovenop die toren

lepel na lepel de suiker verspreidt.

Het is een genot om te zien hoe hij dan voorzichtig alles door elkaar schept 

en vervolgens met zijn ogen dicht die eerste lepel naar zijn mond brengt,

en de volgende, en de volgende…

en eet

en geniet…

Als ik een opmerking maak, ziet ook de rest van het gezin zijn smakelijke verrukking, en ze vallen stil

en kijken glimlachend iedere lepel achterna…inclusief die van het tweede schaaltje

“mmm….”  verzucht hij als zijn moment voorbij is en alle schaaltjes leeg

“ waarom maak je dit niet vaker mam...

..het is zo máchtig lekker!”

“dan blíjft het lekker jongen..”  antwoordt zijn vader

“anders wordt het zo gewoon hè..”

Net als die prak iedere dag.. vul ik in stilte aan, en ik denk aan de liefde van de man, die door de maag gaat en voel zoveel liefde voor die jongen met die rijstepap in mijn hart.

Het laat zich makkelijk raden, wie de volgende dag het bewaarde restje krijgt.

En ik neem me voor als ie jarig is vlaai te maken.

Rijstevlaai.

Vind ie namelijk ook máchtig lekker…