Luidruchtig

Als mensen aan me vragen hoe het thuis is, geef ik tegenwoordig

als standaard antwoord: “goed, maar luidruchtig…”

Het is namelijk zo dat je met een huis vol pubers, 
en met name jongenspubers, ook een huis vol herrie hebt. 
Tenminste zo gaat dat hier.

Toen ze klein waren was het gekibbel niet van de lucht, het eten een dagelijks

terugkerende strijd en ook de herhaaldelijke lavalaag aan speelgoed over de vloer een struikelende ergernis.

Er is een pre-puberale fase geweest dat met name de oudste twee
 elkaar niet konden luchten of zien, ondanks goedbedoelde maar hopeloze verzoenpogingen van ondergetekende. 

Ik had het wel kunnen laten, het was een fase las ik later in opvoedboeken.

 Die boeken overigens, lees ik altijd te laat ben ik inmiddels achter.

Want was ík het niet die helemaal tot in de puntjes voorbereid op een zwangerschap, van eerste overtijds-tekenen tot de laatste ontsluitingsweeën, totaal overdonderd en verrast werd door dat kleine wurmpje dat “ineens” bloot op mijn buik lag te krijsen…Een baby! 
Jawel op die baby hadden we wel gerekend, zo blij en gelukkig waren we, maar het briefje met de gebruiksaanwijzing, oh, wat hebben we gezocht. En wat waren we bang en onzeker en angstig en wanhopig van dat gehuil, die borstvoeding, dat groeien en poepen en niet groeien en niet poepen….en zo…

 Zelfs de komst van de oer-ouderwetse kraamzuster met grote grijze knot in heur haar kon daar geen verandering in aanbrengen, 

hoe hard ze ook haar best deed, zelfs niet toen we haar een dagje extra “bijboekten”…

We moeten er nu nog wel es om lachen, dat we van haar niet over de kinderkopjes mochten met de kinderwagen, “want die hersentjes liggen nog zo los..” haha, laat me niet lachen, met een kinderwagen vol huilende baby kunnen de keien niet groot genoeg zijn.

Het was wel duidelijk; we moesten er zelf achter komen, 

door schade en schande wijs worden zoals dat heet. 

Met als resultaat dat het er met de vierde baby volkomen relaxed aan toe ging. 
Soms.

Het opgroeien en puberen leek verder vanzelf te gaan, zolang ik maar zorgde
 voor een volgeladen koelkast, veel brood en natuurlijk cola.
Er waren natuurlijk wel wat dagelijks terugkerende Puntjes van Aandacht...

Want waar ik me vroeger ergerde aan mijn ouders en me voornam het natuurlijk he-le-maal anders te gaan doen, hoor ik mezelf regelmatig dezelfde kreten roepen; van “jas op de kapstok, schoenen op het rek, deur dicht en eet je bord nou es leeg”.

Hoewel de tijden wel veranderd zijn, want je kunt “aan tafel” blijven roepen tot je een ons weegt, als ze oordopjes in hebben
 (en dat zie je bijna niet aan de buitenkant met al die krullen) 
zijn zij in een ander land en houd jij geen stem meer over...

Dat anders doen is op bepaalde vlakken wel gelukt. Want waar het bij ons vroeger redelijk rustig was aan tafel, (of is dat alleen in mijn verbeelding?) onze ouders regeerden met wat strengere hand, 
moet je hier niet onverwachts binnenvallen tussen 5 en 6 ’s avonds...
Ik zou me diep schamen en het zou een onvergetelijke indruk bij je achterlaten dat weet ik zeker. 

Het aantal decibellen dat hier soms over tafel vliegt is een geluidsmeting waardig, dat kan ik je wel vertellen. En het zijn niet alleen die decibellen, ook glazen water, sinaasappel of bananenschillen, kranten, tijdschriften alles wat  maar kan raken gaat hier het keukenluchtruim in. 

We zitten echt weleens met de handen op onze oren en niet voor de grap maar uit pure noodzaak. Dan nog niet gesproken over welke taal er uit die lieve pubermonden komt

 en lachen dat ze doen, oh wat hebben ze een pret.

Ik kan praten als Brugman, verzuchten, roepen, schreeuwen dat het morgen bij de juf vertelt wordt (want kleine potjes met grote oren) maar het helpt niet, geen ene moer, nada noppes, ze gaan gewoon door, zelfs al lees ik honderd opvoedboeken nog an toe, het blijft een ongecontroleerde herrie. 
Lijkt het.

En dan zwijg ik nog over de langgerekte boeren en andere “lichaamstaal” waar ze alleen maar trots om  lachen als ik ze vermanend toespreek (of knijp of stomp).

Maar wat kan ik genieten, wat is die keerzijde mooi, als ik ze thuis zie komen met hun zwarte handen en vieze werkbroeken aan,  hun krullenbollen bij elkaar in een stoeipartij, de een om de ander hoor schateren over een leuke uitspraak of grappig filmpje of tweet. Als ik zie hoe jongste op handen wordt gedragen, gekroeld, gehoord, geholpen en voorgelezen. Als ze elkaar helpen met sleutelen aan brommers en poetsen aan auto’s, als ik anderen hoor zeggen “wat een leuke jongens heb je toch, en wat zijn ze sociaal”. Wat kan ik die koelkast-met-bier in de schuur vergeten en mijn hart zich vullen met trots als ik plantennamen in het latijn voorbij hoor komen over diezelfde keukentafel, er serieus geluisterd en geleerd wordt van elkaar en een docent niets op of aan te merken heeft van mijn kind alleen dan 

dat hij altijd lacht en vrolijk is.

Wat is het mooi om te zien hoe ze opgroeien en groter worden, voor zichzelf gaan zorgen, maar ook voor anderen, en  tegelijkertijd ook ons nog nodig hebben voor een schouderklop, wat goede raad of gewoon een lekker schoon bed en nieuwe sokken. Wat zijn ze leuk, die monsters van kinderen, wat kunnen wij leren van hen, en wat is het gezellig zo’n huis vol jeugd.

Maar man-oh-man,

wat zíjn ze luidruchtig….