Om...

Het ging de laatste tijd weer wat minder met hardlopen.

Moeilijk op gang komen, zere knieën, regen en dat soort dingen...

Zo'n dip heb ik al vaker gehad, en meestal gaat het wel beter na een poosje,

maar deze keer merkte ik geen vooruitgang en begon ik echt te geloven dat ik met hardlopen

gewoon teveel vroeg van m'n knieën-die-dat-niet-willen.

Nu is het zo dat houthakker sinds vorig jaar dus helemaal om is hè.

Hij is Biker geworden.

Ook nog houthakker hoor, wees niet bang;)

Biker met een grote B op zo'n mountainbike met zo'n snel pakkie,

een helm, een bril en snelle Biker-schoenen en klikpedalen.

Helemaal.Om.

Ooit hadden we een stille maar felle concurrentie-strijd op hardloopgebied;

 Liep ik een rondje van 5, dan ging hij een rondje van 7 km.

was ik  de volgende keer trots op 8,5, dan liep hij toch zeker wel 10 of 11.

en gingen we samen, dan liepen we door tot op ons tandvlees, en nooit nooit hadden we spierpijn;)

nu was het ineens gedaan, hij fietste de plaggen uit de dijken, kwam onder de bagger thuis

en liep nogmaar sporadisch.

 En bah, wat was hij enthousiast; wat zat hij dromerig te bladeren in de mtb-magazines
vol fata morgana's van hoge bergen met ienie-mienie fietsertjes erin

terwijl hij zich voor de krant amper tijd gunt,

en wat een verhalen over het rijden met "de club", het nieuwe fietsparcours dat ze maakten,

en na thuiskomst van een rondje fietsen;

"Mooi paadje weer gevonden joh, en helemaal naar de kop van Ouddorp gereden

en terug nog even over de slikken, mooi zeg, zou echt wat voor jou zijn!"

Poeh!

Ik niet.

Fietsen zei ik, dat nooit.
Altijd tegenwind hier op dat eiland

 En dan zeker in zo'n strak pakkie met helm, bril en biker-schoenen?

Nou-mij-niet-gezien...

Tot de fysio eens opmerkte dat fietsen wat minder belasting gaf op de knieën.

En ik een aanbod kreeg om een MTB te lenen voor een ritje.

Ha, toen gebeurde er niks, want ik liep gewoon nog een half jaar door;)

Maar onlangs gebeurde het ineens:

De zon scheen, er lag een vrije dag in 't verschiet en ik zei

Ach Wat, laat ik het es proberen.

Dan weten we tenminste zeker dat het niks voor me is....

En daar gingen we dan samen.

Hij voorop in z'n club-tenue, ik erachter in het geleende-pakkie
met m'n witte-melkflessen-benen

Samen op de fiets de polder in.

En, dat moet ik em nageven; ondanks al mijn smalende opmerkingen
over zijn fietshobby was ie geduldig met me
Heel Geduldig...

Ik kreeg uitleg over de versnellingen, en hoe ik het best kon schakelen.

Niet te snel beginnen, 
af en toe je handen laten rusten, 
 even inhouden en uitrekken.

Er zat al snel een lekker tempo in, en ik herontdekte dat ik snelheid leuk vind;)

We gingen over dijken en door smalle paadjes waar ik het bestaan niet van wist,

hij riep "links"  over zijn schouder, of "slootje" of  "takkie;)"

en ik volgde rap over de weg, en bobberdebobberdebobber door de bospaadjes

met blubber.

En natuurlijk mopperde ik toen we het mtb-pad doorfietsten met s-bochten en

bulten van heb-ik-jouw-daar.

En natuurlijk ging ik onderuit in een laatste gemene haarspeldbocht.

En natuurlijk had ik een zere kont na afloop.

Maar man, wat was dat leuk! En zo gezellig samen.

En wat kom je lekker ver op een fiets, en wat gaat dat lekker hard!

En nu komt het, ik had nooit gedacht dit nog eens te moeten bekennen...

Ik.Ben.Om.

En voor moederdag kocht kreeg ik er ook één.
Zo'n fiets...

en zelfs...zo'n strak pakkie, handschoenen, helm én bril.

En ik fiets door plassen, over dijken en zelfs in de regen mensen.

Zelfs in de regen. Dat zegt wat.

Maar er zijn grenzen...

Ik ga nog niet bij de club

 en ik heb geen Biker-Schoenen;)