Toscane..

Lieve B.

Het is welgeteld nog geen 72 uur geleden dat we voet op Eindhovense bodem zetten, maar weer volop in het leven van alledag geslingerd moet ik mezelf knijpen om te geloven dat we daar echt waren, in Pisa, Lucca en Florence.

Want poeh wat waren die dagen snel voorbij hè, heb jij dat nou ook?

Maar wat was het leuk, en wat hebben we weer veel gezien en beleefd tijdens onze jaarlijks terugkerende reisdate.

Het blijft me nog steeds verbazen hoe snel en makkelijk dat gaat, dat reizen. Zo rijd je in de file naar Eindhoven, en zo sta je je in Pisa te verkleden naast je Fiatje 500-voor-drie-dagen.

Oh wat was ik blij dat ik nu wel mijn teenslippers had meegenomen…

En dan die warmte daar, de zon die nog zo’n kracht heeft en alles zo vrolijk maakt.

Hoewel ik nu geen groentje meer ben (kan ik niet blijven zeggen he)  best zelf een reis kan boeken enzo, ben ik toch maar weer wat blij dat jij de Fiat bestuurde en ons door berg en dal langs alle mooie plekjes scheurde.

Oh nee, zei ik nou scheurde.. ik bedoelde natuurlijk gewoon rijden;)

En dat jij er al eerder was geweest bleek ook makkelijk, hoewel we op zaterdagavond alsnog min of meer behoorlijk verdwaalden in de straatjes van Lucca.

Maar dat mocht de pret niet drukken, we hebben nu zeker veel gezien van dit prachtige stadje. Zelfs uit de lucht was het mooi..

Ohhhh….ik wil terug…zucht..

We fietsten over de stadsmuren van Lucca,

echt leuk!

L'erbolario,

daar kan geen dagcrème van Appie tegenop;)

Hoewel ik niet begreep dat je zover wilde rijden voor wat zakken koffiebonen waarvan ik hardop dacht dat ze toch echt uit Afrika of Brazilië kwamen en je die ook gewoon kunt kopen bij Appie vond ik de rit naar de koffiebranderij toch ook erg leuk.

Zeker toen we daar binnen stonden, aan de koffiebonen mochten ruiken en die oude man ons met wat binnensmonds gemompel aan twee en en halve kilo versgebrande bonen hielp. Ik geef toe; Koffiebonen uit Toscane..het heeft wel iets.

We zijn er overigens nog niet aan begonnen hoor, eerst de oude Appie-bonen nog opmaken..

Wat hebben we genoten hè, in de mooie villa van Does. Of Droes, Loes, whatever. Misschien heette hij inderdaad wel gewoon Mario.

Volgende keer moeten we toch es beter opletten als iemand zich voorstelt denk ik, onze fantasie gaat best ver;)

Oh en dan dat restaurant dat hij ons aanraadde..

De prachtige tocht de andere berg op, de zonsondergang en toen het moment dat we net aan tafel zaten aan het witten gesteven linnen.

Om ons heen keken en de wijnkaart voor ons kregen.

Ik kreeg het op slag spaans benauwd toen ik de wijnprijzen zag;

honderden euro’s voor een wijntje, dat beloofde wat voor het eten, of we soms in een soort-van-Librije zaten, en dat ik daar echt niets voor voelde, vroeg ik me hardop fluisterend af in lichte paniek.

Geef toe, jij kreeg het ook warm…

Gelukkig begreep men onze paniek en kregen we vrij snel de menukaart, die ons geheel verbaasde , waarna we heerlijk en onvergetelijk hebben zitten eten, met een konijnentand in jouw gerecht (moet je maar niet zo’n zielig konijntje willen eten) een ober die je konijn noemt, en tenslotte een geweldig mini dessertje voor je neerzet met een lemoncello voor ons allebei als afsluiter.

Dit was er echt weer een voor in de boeken, ik zei het al…

De fietstocht in Florence was er ook een om niet te vergeten. Al was het alleen al om de regen, en de steeds blauwer wordende blote benen van onze mede fietsgenoten. Ik was blij dat ik toch voor een lange broek en schoenen had gekozen die morgen. Jammer. Maar wat een mooie stad! En wat ontzettend veel geschiedenis kregen we te horen. Voor mijn gevoel heb ik nog meer gehoord dan in vier jaar Mavo bij elkaar…

by the way, pijnlijk momentje leek me dit, 

als hondenbezitter.

Goed dat ie een zakje bij zich had..

Maar het heeft zeker mijn interesse gewekt hoor, al die geschiedenis,  ik heb zojuist de klokhuis aflevering over Leonardo da Vinci bekeken met jongste.

Wat een genie…Boeiend!

Florence.

Ik wil er zeker nog een keer naartoe. Met man en kinders. En zon.

En als we dan weer gaan fietsen wil ik graag met Jan uit Nice;)

Tenslotte… de laatste ochtend in de villa, het ontbijt, de koffie op het terras, de rit naar toch nog een stukje strand-want-dat-wilde-ik-graag,

Dat kleine uurtje op het strand met ons gezicht in de zon, in de wetenschap dat het in Nederland gedaan was met de warmte.

En toen weer in het vliegtuig. Poeh, wat was het snel voorbij hè.

Maar … hoe leuk en waardevol is het, zo een paar dagen samen weg van alles en iedereen.  Waren we nu eigenlijk wel uitgepraat?

Bedankt voor weer een mooie herinnering!

Volgend jaar weer, zelfde datum, andere plaats!

 

enneh…

Als jij je zweetvoeten thuislaat, zal ik iets aan mijn snurkgedrag doen, haha;)

Liefs,

Wilmi