Portugal, dag 2

Ik had lang getwijfeld of ik mijn camera mee zou nemen, en besloot

het deze keer eens niet te doen, ik heb een goede camera op mijn telefoon,

en had eigenlijk gewoon geen zin om steeds te sjouwen met zo'n 

toch wel redelijk zwaar ding aan mijn nek. Een afweging die ook best

wel es verkeerd uit had kunnen komen gezien mijn fotoverslaving.

Maar nee, geen spijt van gehad. 

Alleen heel eventjes toen de telefoon was

gevallen en grijs sneeuwbeeld gaf. Maar Poeh... het kwam weer goed...

We stapten in de auto en zouden wel kijken waar we terechtkwamen,

het doel was de mooie kust bekijken en wat-verder-op-ons-pad-kwam.

We "mochten" alleen over de N-wegen en kregen pas later in de gaten

dat Praia strand betekende;)  

Die N-weg loopt wat verder van de kust dan in bijvoorbeeld Italië waar

we vorig jaar waren, en wil je naar het strand, dan moet je dus gewoon afslaan

bij een bord met "Praia" erop.

Dat deden we bij Luz.

En nog voordat we het strand zagen liepen we een terrasje op,

dus hee, eerst koffie!

Nu zijn wij echte cappuccino-gekken, en hadden vorig jaar in Italië

geen tentje kunnen ontdekken waar de koffie niet lekker was,

dus dachten we in zo'n heerlijk land als Portugal moet koffie ook geen

probleem zijn.

Nou, dat viel een beetje tegen, de cappuccino-melk bleek een iel laagje

ingezakte slagroom te zijn met een flinke laag kaneel erop.

Het kon me niet bekoren. 

Tsja, typisch een gevalletje: je moet toch ergens over kunnen zeuren...ik weet het.

We vielen midden in het Zand-Sculpturen-Festival Van Luz,

ofwel

een zestal handgeschepte zandfiguren met een Portugees mannetje ernaast

en een plastic bakje waar het geld in kon

mocht je dat willen...

 Natuurlijk hebben we dat gedaan.

We slenterden wat over het strand en de stenen van Luz,

het was er heerlijk.

On the road again..

We waren inmiddels al best ver richting het westen gereden, dus dachten

dan doen we het maar gelijk goed, en rijden door naar het meest zuid-westelijke puntje van Europa:

Cabo de Sao Vicente,

dit is er nog een klein stukje voor, ook heel mooi, hoog (70 of 80 meter) en rotsachtig diep.

Ergens in de verte ga je dus de bocht om en begint de West-kust van Portugal.

Opnieuw in de auto, nog een klein stukje.

Wat een lege wegen steeds, het lijkt wel een Amerikaanse filmscène...

Hier is het dan eindelijk...

En hup de bocht om..

Dit is dus de westkust.

Op het uiterste puntje staan,

en dan nog verder willen kijken hè;)

We deden een rondje, aten een ijsje en keken wat.

Er moest een paal rechtgezet, (waarschijnlijk de laatste van Europa)

op zich al leuk om naar te kijken, het was een heel gebeuren

het is een rustig volkje, die Portugezen, ze maken zich niet zo druk;)

Weer in de auto, waar je onderweg verschillende panden tegenkomt

die zijn volgeplakt met Portugees aardewerk,

tijd om eens te stoppen en een kijkje te nemen..

Ik mis er drie:)

We vielen van de ene verbazing in de andere, zoveel hadden 

we nog niet eerder bij elkaar gezien..

Die haantjes, ik had er al eens eentje meegenomen bij de kringloop,

blijken dus typisch Portugees.

Ik kocht een kaart met een beschrijving van de legende

"de haan van Barcelos":

De legende is ontstaan tijdens de middeleeuwen in Barcelos, toen nog een klein dorpje in het noorden van Portugal. Een pelgrim was op weg naar Santiago de Compostela, ook nu nog een bedevaarsplaats in Spanje. Tijdens zijn reis werd hij betrapt op diefstal en daarvan beschuldigd.

Hij bepleitte zijn onschuld en vroeg of hij zelf zijn zaak mocht verdedigen voor de rechter.

Na een gebed tot de apostel Jacobus voor hulp, beloofde hij de jury dat de gegrilde haan op het bord van de rechter zou gaan  kraaien om zijn onschuld te bewijzen.

Zoals gewoonlijk in legendes, de haan kwam tot leven, kraaide en de pelgrim werd vrijgesproken. De haan van Barcelos werd het symbool van geluk, gerechtigheid en bovendien

extreem goede timing;)

Na wat rondkijken kwam ik erachter dat jongste rondliep met de 

katapult die we eerder die dag hadden gekocht... Oeps,

doe die maar even weg jongen!

Onze laatste stopplek die dag was Silves,

veel over gehoord omdat oudste daar al drie keer vakantie had gevierd

in een appartement van bekenden.

We aten in het restaurantje waar hij dus ook vaak at,

en maakten kennis met Illidio-die-hij-dus-ook-kon.

Haha, dat was lachen.

Onvergetelijk...

Evenals het toetje...namnam

Dag Silves, we komen vast nog een keertje terug

Dag prachtige dag in Portugal......