Ik zag het al aan de stand
van zijn wenkbrauwen toen hij uit school kwam.
Hij was ook wat aan de late
kant, nu komt dat vaker voor, maar zijn gezicht sprak precies de boekdelen die
ik nodig had om te zien dat het niet helemaal oké was.
“Ik moet strafregels
schrijven” viel hij maar gelijk met de deur in huis
en hij plofte zijn tas op
de grond.
“Zo zo” antwoordde ik, “dat
is nogal wat dan, hoezo als ik vragen mag?”
Met veel omhaal van
woorden kwam het verhaal eruit. Althans, zijn versie.
Hij had natuurlijk niks
gedaan.
Zijn tas stond gewoon in de doucheruimte bij de gym en toen hij die
pakte ging de douche aan.
Vanzelf.
Ja dat kwam gewoon omdat daar van die dingen inzitten
van
die sensoooren, jeweetwel, die gaan vanzelf aan, dus…
Maar zijn vriendje,
sjonge, die had het pas bont gemaakt,
ik bedoel, hij had echt niets bijzonders
gedaan, vond hij zelf,
maar z’n vriendje. Die had de douche aangezet terwijl P.
er onder stond.
Dat was natuurlijk veel erger.
En nu hadden ze allebei
strafwerk gekregen.
Wel twíntig regels.
“ik-mag-de-douche-bij-gym-niet-aanzetten.”
Dat zou ze leren. Nou, en
daar had hij dan he-le-maal geen zin in, twín-tig regels,
weet je wel niet hoeveel
dat is?
Ik vertelde dat dat best
mee viel, en dat hij altijd nog de truc met de twee pennen kon gebruiken.
“twee pennen? hoe kan dat
nou, ik kan toch helemaal niet met links schrijven.
Hoe kan ik nou met twee
handen tegelijk…?”
Ik deed het hem voor en
zijn ogen werden als schoteltjes zo groot. Ongelooflijk, dat dit mogelijk was,
zijn bui werd er gelijk beter op! Ja
hoor, dit zou ie gaan doen! En ijverig begon hij te oefenen.
“Moet je kijken” zei hij
proestend toen hij even bezig was, “de juf heeft gewoon gijm geschreven, haha,
dat moet toch met een i joh”
Op mijn uitleg dat gym met
een griekse y hoort, zei hij schouderophalend “oh” en ging verder.
Die avond moest ik weg, en
toen ik terug kwam lag hij op bed en zijn volgeschreven blad strafwerk op
tafel.
Ik heb wel heel erg moeten
lachen toen ik zijn bijschrift las…
Hij had hard zitten
zwoegen op de regels, vertelde houthakker. Tot hij erachter kwam dat hij iets
was vergeten. Toen zuchtte hij diep met een hartgrondig “oh néé hè!”
“ja, ik ga het echt niet
over doen hoor, dat doe ik echt niet”
Ik vond het een hele
creatieve oplossing, en dat zei ik hem ook de volgende morgen bij het ontbijt.
“tis goed hoor jongen, de
juf zal het vast begrijpen”
“Als je nou “de douche”
was vergeten, was het veel erger geweest” knipoogde ik nog.
“Nee mama….” begon hij ondeugend te lachen,
“als ik het woordje “niet”
was vergeten, dàn was het pas erg geweest!”
“Dan stond er: IK MAG DE
DOUCHE BIJ GYM AANZETTEN. Hahaha”
en hij sloeg op tafel van
het lachen.
En de juf…
Die was gelukkig niet
boos, die heeft ook gevoel voor humor.
Het waren tenslotte wel
één-en-twintig regels hè;)
