Ja echt, dat zei ik....

Daar stond ik dan, bijna met tranen in mijn ogen, 

terwijl ik nog eens goed naar die linker neus keek.

Een ferme scheur, het was er echt een. Hoe kon dat nou toch gebeuren, 

ik was er zo zuinig op geweest…

Nog maar zes weken oud waren ze, mijn zelf-bij-elkaar-gespaarde-cognac-kleurige-Uggs,

 en nu al kapot…

Ik wilde er niet aan, niet meedoen met die flauwekullerige ugg-hype. 

Peperdure laarzen die ook nog es spuuglelijk zijn, wie begint daar nou aan?

Nou ik dus, overgehaald door mijn dochters “mam, ze zijn echt warm” en mijn altijd en immer koude tenen. Trots was ik, dat ik het zelf bij elkaar had gespaard, van workshopjes een kerstmarkt en opdrachtjes.  En blij was ik ook, want ze had niets te veel gezegd, wat waren ze warm!!

Oh, soms moest ik ze zelfs gewoon even uitdoen, zo erg…

En dan nu die scheur..

Dus ik bracht ze terug naar de winkel, en om een lang verhaal kort te maken; ze zeiden dat het kwam door mijn opstaande teen, waarop ik verontwaardigd was, want begin niet over mijn tenen, maar ze gingen het toch maken, want ach ja, ik had ze nog maar zo kort, en na drie weken mocht ik ze ophalen, en toen, en toen…

Toen kreeg ik helemaal bijna tranen in mijn ogen, want daar stond een Ugg met een oorlogswond, echt waar, gewoon met zo’n streepjes hechting op zijn neus.

In de winkel durfde ik geen foto te maken, dus heb ik hier even iets getekend dat er op lijkt;)

 En ik stotterde en stamelde wat (dit zei houthakker later hoor, ik herinner het me niet) 

en toen rechtte ik mijn rug, en toen en toen...

toen zei ik gewoon

 “Nou..Ik ben Niet Tevreden….!”

Ja echt, dat zei ik.

Dus ze bleven daar staan. En om een lang verhaal kort te maken; toen werd er nog wat gesputterd van ja maar Uggs zijn eigenlijk BIJ-schoenen, die heb je voor erBij, en niet voor dagelijks gebruik, en het liefst met mooi weer, en het liefst binnen. En toen zei ik ja maar, jamaar..

"Als ik pantoffels had willen hebben was ik wel naar de schoenenreus gegaan."

Ja echt, dat zei ik.

Dus toen werd ik een paar dagen later gebeld en zeiden ze “mevrouw, we hebben het overlegd, en we vinden toch ook wel dat dit niet kan na 6 weken. Dus u mag nieuwe uit komen zoeken.

Of andere schoenen als u wilt”

Ja echt, dat zeiden ze.

Toen ging ik dus weer naar de schoenenwinkel. En ik zocht en ik zocht. En zij, die verkoopster, die liep gewoon ook op Uggs, dus ik zei nog tegen haar “jij hebt ze gewoon aan naar je werk!”  en toen zei ze “ja,maar ik loop er heel voorzichtig op hoor..” (ja, echt)

Maar ik vond niks anders, dus ik kwam weer thuis met cognac-kleurige-zelf-bij-elkaar-gespaarde-Uggs.

En toen durfde ik ze eigenlijk niet meer aan.

Maar ik doe het toch maar want ze zijn zo lekker warm hè. Soms zelfs zó warm dat ik ze gewoon even uit moet doen.

Nou, en toen moest ik de schapen voeren, en toen stonden ze weer te bleren en te blaten en sprongen bijna over het hek zo wild waren ze en toen zei ik “foei, stoute wilde schapen…

ophouden met dat wilde gedoe!”

en toen keek ik nog es goed

en toen zei ik...

“Anders maak ik uggs van jullie…”

ohooh… 

zei ik dat echt?