Fiet-fieuw...

Zoals altijd is het druk en rumoerig in huis rond deze tijd;

ik ben bezig met de voorbereidingen voor het avondeten en de een na de ander is binnengedropen, 

heeft zijn of haar tas neergesmeten en met z’n allen hangen ze nu afzonderlijk van elkaar 

met of zonder luidruchtige filmpjes op hun mobiel, op de bank of in de stoel in afwachting van de dagelijks terugkerende commando-roep voor het eten.

Ook zoals altijd ben ík in gedachten alweer bezig met het tegen beter weten in 

op- en orde scheppen zometeen aan tafel, de moddersporen bij de voordeur 

en de wasmand die ongetwijfeld ineens weer vol is. 

  Intussen probeer ik al witlof snijdend alle achtergrondgeluiden te negeren 

tot ik ineens een bijzonder geluid ontdek tussen al deze ruis….;

 “fiet-fieuw……..fiet-fieuw”

Heel even heeft mijn hoofd nodig om te filteren wat het is en waar het vandaan komt 

 en dan ineens weet ik het.

“jongste..  JE FLUIT!!”  roep ik enthousiast terwijl ik het witlofstronkje laat voor wat het is.

“Laat horen, laat horen, wanneer heb je dat geleerd en hoe doe je dat?”

 ik zit nu gehurkt voor hem en bekijk zijn glunderende snoet. 

  “fiet-fieuw…fiet-fieuw”  klinkt het weer.

“eerst wist ik het niet, hoe het moest, maar toen deed ik het steeds weer en toen ging het! 

Kijk zo moet je doen..” Hij tuit zijn lippen en zuigt bij “fiet” de lucht naar binnen

 en bij “fieuw” blaast hij het uit. 

“Geweldig jongen, echt knap! “ zeg ik trots en ik herinner het me van mezelf nog zo heel goed.

 Dat bijzonder bijna magische moment van steeds nog niet willen lukken

 en bij de volgende poging geluid produceren.

Terwijl ik weer verder ga met de witlof oefent hij nog een poosje door op het bankje in de keuken.

 En ook tijdens het eten en daarna.

En de volgende morgen

 en heel de dag door.

“fiet-fieuw…fiet-fieuw”

“Zou je daar als-je-BLIEFT mee op willen houden??”

 klinkt het dan ook regelmatig nurks van de pubers. 

En als ik uitleg hoe bijzonder dat is, dat eerste fluitje, en dat ze zelf ook zo trots waren zuchten ze: 

“ja dat kan dan wel wezen, maar ik word hier helemaal gestoord van” 

Ik grijp niet in, ik laat hem maar fluiten het klinkt zo leuk, en een beetje verdraagzaamheid moet er maar zijn hoor…

Deze morgen vroeg tijdens mijn kostbare kwartiertje sluimertijd hoor ik hem vanuit zijn bed alweer oefenen. “fie-ie-wiet” behoort nu ook tot zijn fluit-tones, en ik fluit maar terug, want slapen lukt toch ook niet meer.

Daar hoor ik zijn schuifelvoetjes al en binnen twee seconden slaat hij het dekbed omhoog 

en schurkt zich tegen me aan.

En zo liggen we te “fiet-fieuwen” samen, en wisselen we tips uit voor nog betere gefluit en nog meer deuntjes tot het tijd is om aan te kleden.

Even later op de fiets naar school fiet-fieuwt hij tussen het kletsen door en samen rijden we de bocht om terwijl we een gebruinde vijftiger passeren, al hard sjouwend op deze vroege morgen met tegels en grond in zijn voortuin. De hemel is strakblauw met een stralende zon en de vogeltjes kwetteren om ons heen.

“fiet-fieuw..” fluit jongste en ik knik groetend naar de tuinman.

Hij richt zich langzaam op uit zijn werkhouding en schenkt me een veelbelovende glimlach

terwijl ik al fietsend vanuit mijn ooghoeken zie dat hij ons nakijkt.

Het duurt welgeteld één nano-seconde en dan begrijp ik het misverstand.

Toch nog maar es even praten met jongste

En op de terugweg neem ik maar een andere route;)