Mijn beker...

Ik zeg het als ik ineens een onverwachte knuffel krijg, 

een aai over mijn hoofd, of gewoon een stoere mep op mijn schouder.

Als een grote puberzoon naast me aan het aanrecht staat

 en ik zomaar, na zoveel jaren

geen lichamelijk contact, (want puber..) ongestraft over zijn rug mag wrijven.

Als jongste me aankijkt en zegt mama, ik vind je zóóó lief

ik zou jou nog niet kunnen missen.

Als ik buiten in de donkere tuin hun gedempt praten hoor;

een grote broer in de stromende regen 

zoekend naar bladeren voor haar werkstuk,

 met naast hem zijn zus onder een grote capuchon

 die hem bij schijnt met een zaklampje,

  het nat geworden verfrommelde papiertje met de opdracht in haar hand.

Als ik ze ongezien observeer terwijl ze in de kamer zitten en hangen voor de televisie, 

met z’n allen bij elkaar, vier krullenbollen, met de kachel aan en de kaarsjes op tafel.

Als ik middelste hoor nadat ie is thuisgekomen van een lange dag hard werken 

tegen zijn kleine broertje, zijn oogappeltje, zijn allesje:

 “Hé kom es hier,

 éérst effe kroelen, ik heb je zolang niet gezien…”

Als ik die koppies tegen elkaar aan zie liggen op de bank, alleen de achterhoofden, 

waarbij ik niet zie waar het ene hoofd ophoudt en waar het andere begint,

 zo lijken ze op elkaar…

Als ik hoor van anderen hoe sociaal ze zijn, en hoe leuk.

Als ze met elkaar helemaal in een deuk liggen om de imitaties van oudste,

 of gewoon de smeuïge verhalen over wat hij meemaakte vandaag op zijn werk. 

Zelfs als hij in zijn one-man-show-aan-tafel mijn bestek verbuigt, ja zelfs dan…

Als ze voorovergebogen staan bij de tafel,

 de twee oudsten en hun vader, discussiërend over die boom die daar en daar staat,

 en dat ik zie aan hun blikken dat ze aandachtig 

en ook met stille bewondering luisteren naar hem,

 omdat hij er zoveel van af weet.

Noem het trots, gemengd met liefde, ontroering, bewogenheid..

Whatever.

Ik kan maar één ding zeggen op zo’n moment;

en ik wens jou ook een volle beker toe!