Je gelooft je ogen niet...

Het was al veel te lang geleden, door tijdgebrek, weersomstandigheden 

en nog meer van die flauwe smoezen, dus gaf ik mezelf een schop onder de kont 

en pakte mijn fiets.

 Nog steeds met tegenzin, want grijs-grijzer-grijst buiten 

en kippenvel op mijn armen vanwege de najaarskou liep ik met mijn fiets aan de hand het erf af, bedenkend welke kant ik op zou gaan.

In die 15 meter richting het hek kijk ik altijd naar de windrichting, 

althans dat probeer ik,  en maak ik zoals gewoonlijk last minute altijd de verkeerde keuze;

 heen mee en terug tegen;)

Deze keer was er gelukkig niet veel wind, maar ik had het koud, ontzettend koud, dus trapte ik flink door, de dijk af, de brug over, en de polder in. Richting de slikken was mijn plan, en het was er nat, ontzettend nat, hele stukken van het fietspad stonden onder water. Het duurde dan ook maar twee plassen voordat ik volledig onder de natte modderspetters zat. Voor en achter.

Vanwege die plassen, maar ook omdat het toegangshek voor de auto-route gesloten was, 

kwam ik bijna niemand tegen. Alleen een fietsend stelletje en een verdwaalde wandelaar.

Ik besloot (ook last-minute) helemaal naar het water te fietsen en genoot, ondanks de tegenzin,

 van de prachtige natuur. 

Wat nou nieuwe wildernis, deze is al zo oud… 

Zolang ik me kan herinneren reed ik dit pad al af naar het water voor zomers plezier en najaarswandelingen.

Op het geluid van ganzen na was het er stil, heel stil. Grote roodbruine grazers keken me nieuwsgierig aan vanachter het hek, maar namen snel de benen toen ik stopte voor een foto.

Wat nou grijs-grijzer-grijst, hier was nog zoveel kleur, 

neem nou die prachtige beesten, de oranje-rode besjes en het gekleurde blad.

 En nu scheen de zon nog niet eens!

Ik begon het steeds prettiger te vinden, dit tochtje-met-tegenzin.

Eenmaal bij het water moest ik afstappen.

 In de verte hoorde ik het gekrijs van meeuwen, en achter me nog wat ganzen-gegak, 

maar verder was het zo sereen, zo vredig stil, zo mooi.

En ik was hier helemaal alleen..

Het water bij de steiger was doorzichtig grijs met een enkel rimpeltje en de lucht 

was net een tintje lichter.

Ik liep wat verder de steiger af, maakte foto’s en stond en genoot, 

wat was ik blij dat ik mijn tegenzin had overwonnen, deze kant was opgefietst, 

en niet direct met het fietspad mee weer richting de buitendijk!

En toen ineens zag ik iets mijn richting op komen, 

het naderde stilletjes door het water, veroorzaakte slechts een enkel rimpeltje meer. 

Ik moest wel twee keer kijken en kon mijn ogen niet geloven; een glad rond bolletje met grote glanzende ogen; een zeehond!  Hij kwam steeds dichterbij..

En terwijl ik in mijn naïeve verbazing gemengd met ontroering al bijna door mijn knieën wilde gaan om ‘m aan te halen, alsof het een echt huisdier was, gleed hij alweer onder water, en was het moment voorbij.

Ik keek nog om me heen, liep zachtjes de steiger op en weer af, 

speurend in het water  voor, onder en achter me,

 maar moest even later licht teleurgesteld constateren dat ie inmiddels alweer tientallen meters van me verwijderd was, alwaar ik nog net zijn achterhoofd zag verdwijnen onder water.

Zo stond ik nog wel een poosje daar op die steiger, 

helemaal verbaasd gelukkig te zijn.

Ik geloofde mijn ogen niet...

Ik had een zeehond gezien!