Bedankt...

“Oh, je hebt m’n medicijnen zie ik”, zegt ze 

terwijl ik met het zakje in mijn hand de lange gang van haar appartement binnenloop.

“Ja ik dacht wel dat er nog iemand zou komen, dat is fijn hoor meid, dank je wel”, klinkt het hartelijk. “dan kan ik weer een week vooruit!”

Via een knopje in de huiskamer heeft ze me binnengelaten, nadat ik netjes had aangebeld,

en nu staan we tegenover elkaar in de gang.

“Ach, het gaat wel…” hoor ik, als ik vraag hoe het met haar is,

 maar haar ogen geven een ander antwoord.

“Ja, weet je, kind” zegt ze zacht

“eigenlijk zie je nu pas hoe het echt is hè…

ik bedoel, ik heb er nooit een voorstelling van kunnen maken, bij een ander, maar nu ik het zelf ervaar… ja, dan weet je pas hoe het echt is, om alleen te zijn….

Het is ook zo..

zo definitief he

zo nooit meer….”

 en ze geeft me een klopje om mijn arm.

“Maar ik wil niet klagen hoor" vervolgt ze snel

 "echt, er zijn zoveel mensen om me heen, en mijn kinderen, ze komen zo vaak aan, en ze bellen vaak. Theo belde daarnet nog. En ze hebben zelf ook hun verdriet moet je weten…”

Ze staart even voor zich uit en zoekt naar woorden.

“Maar als ik nu eerlijk ben hè, hier in dit gebouw, voel ik me toch een beetje, ja, hoe zal ik het zeggen. Een beetje een eenling.

Ik bedoel, ik ga wel gewoon hoor, ’s maandags naar de koffie ochtend,

maar het is zo moeilijk hè..

We gingen altijd samen. En nu zit die man van beneden, ja hij kan er natuurlijk niks aan doen hoor, en ik neem het hem echt niet kwalijk, dat moet je niet denken, maar nu zit hij op het plekje van mijn man.

En dat doet zo’n zeer hè…dat doet zo’n zeer…”

Ze valt stil...

“ik vind het toch dapper van u hoor” zeg ik, de stilte doorbrekend.

“dat u dat gewoon blijft volhouden, die koffie…”

“Ja kind, dat blijf ik doen hoor, al is het moeilijk, ik blijf het doen…”

 “want het gaat gewoon door hè,

maar ik mis hem wel hoor

En gek is dat hè, dat is echt gek, dan moet ik er ’s nachts wel es uit, om naar het toilet te gaan…

en dan denk ik, zachtjes doen hoor, anders wordt Arend wakker….”

Ik zie haar ogen vochtig worden en mijn keel voelt ineens akelig dik aan.

“U was ook zo’n lief stel” zeg ik.

“ik zal nooit vergeten, hoe u zijn stropdas bij em omknoopte, 

toen ik die foto kwam maken, weet u nog” 

“Ja kind...” 

ze klopt me weer op mijn arm

“het was een goede man, en zo zachtaardig ook….”

“drie-en-vijftig jaar waren we getrouwd.. en ook nog 6 jaar verkering gehad, dat is lang hoor!” ze glimlacht, maar haar ogen staan treurig, en haar hart is bij hem.

“Ik vind u dapper” zeg ik nog maar een keer, gewoon, omdat ik dat vind

en anders niets weet te zeggen.

“ach kind ja..”  ze slaakt een diepe zucht.

en dan:

“bedankt hoor meid….

…dat je even met me kwam praten”