Muizenissen....

“of ik nog iets leuks wilde zien…?” 

kwam buurvrouw-oma  om een hoekje vragen,

en nieuwsgierig volgde ik haar naar het paardenhok.

 Een afgesloten plastic voorraadbus bleek een waar Walhalla te zijn geworden voor een...

  …jawel…muizenfamilie..

nou nou, het lijkt wel of de muizenverhalen me achtervolgen, dacht ik toen even..

“gisteren had ik er 2” zei ze, “en normaal draai ik mijn hand er niet voor om,

 maar ik heb ze toch maar de vrijheid gegeven, hier tussen de coniferen” 

“En vandaag kwamen ze dus met z’n drieën terug” klonk het quasi-verontwaardigd.

Het deksel werd van de voorraadbus gehaald en daarbinnen leek het warempel

een echte life- voorstelling van “so you think you can dance…” 

  Eén voor één sprongen de muisjes door angst ingegeven in razendsnel tempo

 omhoog tegen de gladde plastic wand van de bus.

 Ze waren er wel ingekomen, door de handvaten,

 die ze zelfs brutaal als ze zijn, groter hadden geknaagd.

 Maar hoe hoog ze ook sprongen, een weg terug bleek onmogelijk.

Het was een pracht-uitvoering… en vertederd stonden we toe te kijken.

 "ach, kijk die lieve kraaloogjes toch…" (en te fotograferen natuurlijk)

 Om even later als buurman en buurman “jaha…én nou?” te mompelen…

Nu moet je weten;

Ik heb niet de boerengenen van mijn familie geërfd, 

waarin zelfs onder de vrouwen rattenvangers en operatie-assistenten zijn te vinden.

Ik ben een Watje.

Dus de muisjes werden opnieuw vrijgelaten tussen de coniferen.

Als je dan denkt dat het verhaal toen werd uitgeblazen door een olifant, heb je het mis.

De volgende morgen lag er een briefje op tafel:

Gehaast liepen we naar het paardenhok.

 Dit keer in optocht, want houthakker en jongste wilden het ook zien.

En ja hoor, het deksel ging weer van de bus en daar danste dit keer de hele muizenfamilie,

 inclusief moedermuis het vuur uit de schenen.

Houthakker had wel wat theorieën, om dit probleem op te lossen.

 En ook buurvrouw-oma leek het inmiddels wel zat te zijn geworden

op deze derde achtereenvolgende dag muizenshow.

Maar hoe sterk die theorieën ook waren…mijn watjestheorie bleek sterker

want even later werd er een grote jampot op tafel gezet 

waaruit twee paar zwarte kraaloogjes me angstig aankeken bovenop een laagje strooivoer.

"ze hebben gewoon een ingebouwde TomTom" sprak buurvrouw-oma licht beledigd.

"Ik wilde ze vangen, maar drie muisjes ontsnapten 

en renden keurig terug het paardenhok in. Foetsie , weg..."

En de andere twee…Ach… ik wilde toch net een rondje gaan fietsen in de polder;)

Mocht je nu denken dat het verhaaltje klaar is, dan heb je het weer mis.

De volgende morgen stonden er twéé glazen jampotten op tafel, 1 gevuld met 1 muisje

en in de andere pot zaten er 2.

“nou, dat is bij elkaar dan weer vijf” zei ik tevreden lachend, en sprong op mijn fiets,

 want ach.. de hond moest toch nog een rondje.

en iedere muis verdient een tweede derde kans..tòch?

  tjoep tjoep, daar sprongen de muisjes even later vrolijk de wijde polder in.

“Ik denk…” zei houthakker een paar uur later gniffelend

“dat het misschien handig is als je ze voortaan merkt, met een kleurtje…” 

  Want hup, daar stond weer een pot. Met dit keer maar 1 muisje er in.

Dat maakte de totaal score zes....

En toen klopte mijn theorie niet meer...

Wordt vervolgd....