De dag in jouw haren...

Het is kwart over acht en schemerig, 

ik kom thuis uit mijn werk.

Ik zet mijn tas neer, doe mijn jas uit en loop zachtjes de trap op want

ik had het beloofd, ik zou

nog even bij jou...

Ik vind je tussen de kussens, half onder het dekbed met je liefste knuffel

 dicht tegen je aan,

je armpje

stevig om hem heen geklemd.

Ik aai over je bol en voel de klamme warmte van je eerste slaap.

Heel even gaan je ogen een klein stukje open en met een

slaapdronken blik kijk je me aan als ik je welterusten kus, ik weet

dat je me eigenlijk niet ziet. Morgenochtend

ben je weer net zo verbaasd als zo vaak wanneer ik zeg

dat ik hier was, bij jou.

Je draait je om en schurkt je nog dichter tegen je knuffel aan.

Ik sta op mijn tenen en kan zo helemaal met mijn arm om je heen, ik stop

mijn neus in jouw zachte haar en ruik

heel vaag nog de chloorlucht van het zwembad waar je gisteren zwom,

de buitenlucht waarin je speelde, de wind

die door je haren blies op de fiets op weg naar school,

de after shave van je vader, die je vanmorgen op wilde en zo stoer

voor de spiegel van je pols in je nek stond te wrijven,

de koekjes die werden gebakken en het eten dat je

waarschijnlijk maar voor de helft opat.

Ik ruik

de dag in jouw haren….

en zachtjes sluip ik je kamer uit

en sluit de deur...