loslaten...

 Het zat er al een tijdje aan te komen,

maar moeders wist het nog met allerlei smoesjes uit te stellen natuurlijk.

Gezien zijn "verkeersmakheid" was het ook een lange 

tijd nog niet echt veilig, ik bedoel: zijn onstabiliteit, 

het midden op de weg fietsen en het duwtje-in-de-rug-bij-tegenwind

dat hij altijd nog nodig had.

Zijn kletsgedrag (onderweg) blijft onveranderlijk,

het is en blijft een leuterkous

Hij praat nog tegen een lantaarnpaal zeggen wij wel es hier....

Maar deze week mocht het dan:

alleen naar huis fietsen uit school.

En oh, wat was dat spannend

voor mama...

Ik had natuurlijk al een flinke marge op de tijd genomen,

en verwachtte hem dan ook ruim ná kwart over drie.

Zijn klas is zowat de laatste die naar buiten komt bij school,

zij moeten ook de meeste gangen door, en hij komt dan nog

zòveel tegen onderweg naar buiten.

Dan moet de fiets van slot, het schoolplein af, dag zeggen tegen iedereen

want stel je voor...

Op dag 1 werd de marge flink overschreden

en mijn bezorgdheid steeg natuurlijk met de minuut.

Ik was dan ook reuzeblij toen ik 'm de poort door zag komen,

en sprak meteen ietwat verontwaardigd mijn bezorgdheid uit....

Is niet nodig hoor mam...zei hij met rode wangen van 't fietsen

ik was gewoon even bij P. langsgeweest,

hier aan de dijk

waarom dan? nou gewoon

zomaar even.

Nog een gelukkig nieuwjaar wensen

en een beetje kletsen enzo...

Op dag 2 had ik mijn marge ietwat bijgesteld.

Ik wist dat de visboer op de route stond.....