Parijs...deel III (mijn hart verloren)

Na een heerlijke maaltijd, notabene gewoon in de straat van het hotel,

gingen we de eerste avond bek-af slapen.

Het bed was trouwens droog, maar nee,

ik geloof niet dat ik voor zo'n matras zou kiezen..

... dit terzijde..

De volgende dag; zaterdag, 

vertrokken we na het ontbijt richting l'opera

ook wel Palais Garnier genoemd.

Het zonnetje scheen en zette al het bladgoud in een prachtig licht.

Sjonge wat was dit mooi zeg!

Je zou bij het zien van zoveel mooie gebouwen in zo'n stad

de neiging krijgen verzadigd te raken 

en dan de schoonheid niet meer te zien.

We wilden ook nog verder natuurlijk, maar ik heb wel even

dat gouden muziek gevoel op staan snuiven daar hoor...

En van Wikipedia plukte ik nog even een plaatje van de foyer:

hoeveel goud kunnen mensenogen hebben denk ik dan...

We namen de Metro vanaf de Opera.

Ik moet even eerlijk zijn; 

als polderkind ben ik Niks Gewend.

Geen treinen, trams, metro's of Grote Steden

zelfs de autorijlessen speelden zich enkel en alleen af in de 

schattige boerendorpjes en op de lange dijken van ons eiland.

Dus toen ik mijn rijbewijs had, kon ik nog nieteens invoegen enzo...;)

Voor de middelbare school moest ik alleen even overstappen op Zuidplein

Ik ben als kind 1 keer in Utrecht geweest, met de trein

Vervolgens als 16 jarige nog een keertje

En afgezien van de jaarlijkse schoolreisjes was dat het wel zo'n beetje.

Waar ik nu naartoe wil is dit:

Grote steden, veel mensen, trams, metro's, treinen,

ik vind dat altijd een beetje Spannend....

want ja, ik lees ook kranten, er gebeurt zoveel, je hoort wel es wat

en ik heb het gewoon niet meegekregen en ook nog niet ontwikkeld,

die natuurlijke relaxte manier van opgaan in het verkeer en 

het openbaar vervoer in zo'n grote stad.

Ik ben een Scheitert..

De eerste avond moesten we met de metro van de Eiffeltoren

richting ons hotel. Donker was het, en bomvol zat ie,

en daar sta je dan, wiebelig, tas aan de schouder, ongemakkelijk.

 Bij iedere schok rol ik haast om en vol verbazing sla ik

de andere reizigers gade. 

In eerste instantie zie ik overal potentiële zakkenrollers, aanranders en moordenaars.

(inderdaad, zo nu en dan heb ik lichte neiging tot scenario-denken)

B. knikt me bemoedigend toe, volgens mij kent ze me al een beetje...

Als ik beter om me heen ga kijken zijn het gewoon moeders met kleine kinderen en buggy's, opa's

en oma's, zakenlui met aktentassen, verliefde stelletjes, hippe jongelui. 

en oké..ook wel een paar ongure typetjes...

velen van hen hebben oordopjes in,

kijken onverstoorbaar voor zich uit, en sommigen presteren het om in die wiebelige

staande drukte ook nog gewoon een boek te lezen.

Ondertussen zit dat allemaal wel in mijn fysiek veilige zone of hoe dat heet.

Dus wanneer we weer boven de grond staan zucht ik toch nog es diep.

Het is goed gegaan....

De volgende metro-belevenis gaat al veel beter.

B. weet waar we heen moeten, dat scheelt ook;)

Maar ik moet zeggen, het is prima geregeld daar onder de grond in Parijs!

Voor één euro en een beetje reis je heel de stad door,

zolang je maar niet door de poortjes gaat.

Want dan moet je opnieuw een kaartje kopen.

Als we uit de metro komen zijn we ineens in een heel ander gebied,

Montmartre, volgens mijn reisgids samen met Pigalle vele jaren lang de rosse buurt van Parijs.

De meest bekende bezienswaardigheid daar is de Sacré-Coeur, boven op de heuvel.

We wandelen de twee straatjes door richting de heuvel en oh..

ze weten wel dat hier veel toeristen komen zeg maar...

Wat veel winkeltjes en wat veel van hetzelfde.

En wij..

zwichten natuurlijk voor zoveel mmmm...lekkers

...en leuks...!

Aan het eind van de straat, de hoek om, drinken we koffie.

en zo kan ik ongestoord de jongens begluren die de toeristen aanklampen

met...

ja, met wat eigenlijk? (want ik vind dat natuurlijk weer Helemaal Eng)

Ze hebben touwtjes in hun handen, pakken je hand en beginnen direct te vlechten.

Mensen schudden nee, ze halen het touwtje eraf en men loopt lachend door. 

Als ik een poosje heb geobserveerd durf ik het wel aan, haha. En wat denk je...

ik kan er ongestoord voorbij lopen

Ze Zien het natuurlijk aan me;)

Bert niet.

Die betaalde tien euro voor zo'n stukkie touw.

En daar was ie liever voor naar de Gamma gegaan;)

We beklimmen 237 treden en ik maak een foto van het

tweehonderdste kleedje met eiffeltorens.

Dat vind ik dan eigenlijk best een beetje zielig, die jongens die daar heel de dag staan.

voor een paar euro.

Week-Gevalletje-dat-ik-ben

De Sacré-Coeur (Heilig Hart) is een basiliek gebouwd ter herdenking van de 

58.000 doden die vielen in de Frans-Duitse Oorlog van 1870-1871.

De basiliek valt op door zijn witte uiterlijk en is gebouwd op de heuvel Montmartre.

De bouw duurde 39 jaar (das lang!)

vergelijk: eiffeltoren -> twee jaar

Maar dat komt misschien omdat de fundering zo ingewikkeld was, er moesten 83 putten van

45 meter diep gegraven worden om de ondergrond te verstevigen.

En dat in die tijd!

De architect van de oorspronkelijke bouwplannen stierf in 1884, 

de fundering was toen al klaar. Het werk werd voortgezet door een ander die er

nog een 84 meter hoge klokketoren aan toevoegde.

Er waren 28 paardeen nodig om de kar met de klok tegen de Montmartreheuvel op te

trekken en het kostte de nodig moeite de klok in de klokkentoren te plaatsen.

Bron: Wikipedia

We zijn ook binnen geweest, heel mooi en indrukwekkend.

Maar: sssst...silence and no pictures please!!

Buiten koop ik wat nootjes.

Mooi gezicht zo'n pannetje.

Achter de Sacré-Coeur loop je richting Place du Tertre

en onderweg komen we al kunstenaars tegen.

Deze twee hadden even lunchpauze, ook zo'n mooi plaatje vond ik.

Hoe dichter bij het kunstenaars-plein, hoe leuker en kleuriger het werd.

Heel veel winkeltjes met dezelfde schilderijtjes, dat wel.

Maar zo hier en daar ook mooie bijzondere ertussen.

Die kleuren overal, ik werd er gewoon helemaal blij van.

En ik hoor steeds maar van die liedjes in mijn hoofd....

Oooohhhh......hier heb ik echt mijn hart verloren...........

Wat was dit Geweldig Leuk!

Nou vooruit dan, ik doe gewoon even Net Alsof ;)

We wandelen weer verder en genieten even van dit tafereeltje:

mevrouw met mini draaiorgeltje begeleidt zichzelf door erbij te fluiten,

echt zo leuk en vrolijk!

Ondertussen is het behoorlijk druk geworden als we weer naar de metro lopen.

In het laatste straatje staan mensen een spel te spelen met schijfjes,

de onderkant is bij twee schijven zwart en bij eentje wit en ze worden steeds door

elkaar geschoven. Omstanders raden welke schijf de witte is.

Als we even staan te kijken word ik betrokken in "het spel" omdat ik knik

en zie welke schijf het is.

Voor ik er erg in heb pak ik bijna mijn portomonnee,

De man achter de schijven wil alleen vijftig euro "zien". Dan krijg ik de pot.

B. waarschuwt me, omstanders moedigen me juist aan.

Ik doe het niet.

Gelukkig, blijkt achteraf als we horen van de receptionist van ons hotel dat het 

allemaal bedrog is.

"You're always the loser" zegt hij.

De zogenaamde omstanders horen er allemaal bij, en voor je 't weet ben je

heel veel euro's kwijt.

pfffft.

Dankjewel B.!!

Nee, dan dit:

En iedereen die na zijn optreden geld in zijn koffertje wierp,

kreeg persoonlijk een hand en een dankbare charmante glimlach.

Das toch een veel leukere en meer eerlijke manier van geld verdienen!

- wordt vervolgd -