Collecteren

Vanavond was het weer zover,

ons jaarlijkse "collecteer-rondje"

voor de epilepsie-bestrijding.

We lopen al heel wat jaartjes, en altijd in dezelfde buurt

en jongste vindt het helemaal geweldig!

Vol kinderlijk enthousiasme loopt hij van deur tot deur

drukt op bellen, klopt op deuren,

gluurt als we even moeten wachten ongegeneerd door brievenbussen,

of erger nog

door het raam, met twee handjes boven zijn ogen.

Het gluren stopt niet als de deur opengaat,

openlijk nieuwsgierig werpt hij een blik langs de bewoner de gang in

en geeft ongevraagd commentaar op alles wat zijn ogen zien:

"kijk! Die hebben een heleboel schoenen!"

"dat is een mooie grote gang!"

of: "hee, ik zie een aquarium met vissen d'r in!"

eerlijk is eerlijk: het stukje nieuwsgierigheid heeft hij vast van mij...

Het schaamrood stijgt me naar de wangen als hij tijdens het wachten

constateert dat een mevrouw een spijker heeft zitten

daarzo boven haar ogen..en waarom dat dan is,

en haar tanden staan ook een beetje raar?

Terwijl ik hoop dat ze het niet hoorde

sis ik hem toe dat zoiets een piercing heet,

en of ie zijn mond wil houden

en dat ik het later wel uit zal leggen

maar ach..

hij is zich van geen kwaad bewust, de schat..

wat heerlijk toch, die kinderlijke onschuld ;)

en toegegeven,

overal wordt opengedaan en gul geschonken

hier kan je toch ook geen nee tegen zeggen?