Het was zondag,
en nog maar net had ik ontdekt dat de hele koolmezenfamilie
was uitgevlogen op één klein wit eitje na,
of een nieuwe soap ontwikkelde zich enkele meters verwijderd van de mezenpot;
midden-in de plataan aan de andere kant van het terras.
Twee grote houtduiven vonden een plekje onder het bladerdak
van de plataan, en de hele zondag zaten ze stijf tegen elkaar op een tak
te fluisteren en te koeren.
De babykamer werd geschikt bevonden en de volgende dag
zag ik ze samen heen en weer vliegen
met takjes en Tak-ken in hun snavel.
Dat ging steeds met luid klapperende vleugels gepaard,
en de route was steeds hetzelfde,
van over het buurdak zeilend naar beneden, landend op de schoorsteenpijp van
de kachel, even twijfelen en om zich heenkijken en dan
een kleine sprong naar de boom waar ze ritselend verdwenen
naar hun uitgekozen plekje...
Het vrouwtje ging na drie slordig in elkaar geweven takjes
al proefzitten.
Ik zag het al helemaal gebeuren; dat ei dat op de straat kapot zou vallen,
de kruiwagen stond er toevallig,
misschien een zacht kussentje er in leggen....?
Het bleek niet nodig,
de volgende dag gingen ze verder
en na twee dagen zwoegen bleef Ma Duif zitten waar ze zat...
En ik kan het niet laten om steeds even onder de plataan
omhoog te kijken natuurlijk;)
zo schattig...
Dat zit voorlopig wel goed...
