Dus ik kreeg paardrijlaarzen voor mijn verjaardag van
vriendin B.
Dat beloofde een bijzondere ervaring te worden. Want
we hebben immers alles zei ze,
en wat is nu leuker dan samen iets te
ondernemen, en zo je cadeau te beleven.
Nou, dat leek me wel wat, ik kon niet wachten tot het
zover was.
Oh ja, had ze nog gezegd. Ik heb ons opgegeven als half
gevorderd. Anders kunnen we geen duinrit maken.
Half gevorderd...
dat was ik wel ja.
30 jaar geleden…
Het begon al leuk, toen ik vlak voor vertrek thuis even
mijn laarzen aan wilde doen. Ha, met geen mogelijkheid kreeg ik ze over mijn
kuiten.
Tsja.. halfgevorderd MTB’er, dat was ik wel, en daar krijg je klapkuiten
van hè..
Later probeerde ik het nog es. En met veel gesteun en
gezucht en hard trekken kreeg ik het toch voor elkaar. “dan knippen we ze na de
buitenrit wel van je benen” zei ze nog lachend..
De grapjas.
Onderweg naar de manege spraken we hoe spannend we het
vonden, en ja,
dat je als je ouder wordt toch wat meer angsten hebt dan
vroeger.
Angst voor bokkende paarden die op hol slaan en angst om te vallen.
Zij
had er toch wel wat slecht van geslapen, en ik vroeg me af
of ik er uberhaupt
wel op zou kunnen komen. En geloof het of niet, toen zagen we natuurlijk net
een bokkend paard in een wei tijdens het voorbijrijden. Zou dat een teken zijn,
zeiden we nog grappend… Maar we reden dapper verder.
Eenmaal bij de manege aangekomen werd het serieus. De caps gingen op, de paarden werden klaargezet en we mochten eerst een half uurtje in de bak om te
wennen. En ik weet niet hoe ik het deed, maar ik klom er op, op dat paard,
gewoon in één keer zonder er aan de andere kant af te vallen.
Nu stond daar ook iemand om de stijgbeugels tegen te
houden, dus dat scheelt.
En ik zei nog, we vallen zo door de mand met onze
halfgevorderdheid, wij mogen vast die duinen niet in, maar hee dat viel mee, we
reden gewoon rondjes en veranderden van hand en gingen in draf alsof het
gisteren was dat ik op Polly door de buitenbak sjeesde met mijn staartjes in
mijn haar.
En toen moesten we afstappen. Afstijgen heet dat, we
moesten eraf anders zouden we blijven hangen in de deuropening van de binnenbak.
En man dat is hoog, dat afstijgen; je valt gewoon een eind naar beneden voordat
je op de grond bent.
Oké, zo leek het...
En dan buiten moet je weer opstijgen, nou nou, dat weet
wat hoor, één voet in de stijgbeugel en dan je hele moeie lijf weer omhoog tillen,
je had het moeten zien…hilarisch.
En toen gingen we dan echt; zij op Nikki en ik op Tinkerbel,
en onze begeleidster voorop.
En dat ging gewoon joh. Dat ging geweldig goed. En we
kregen er schik in, en onze paarden ook. Nikki wilde er zelfs vandoor, en
Tinkerbel erachteraan. In galop, en dat mocht helemaal niet.
Dat was best even spannend...
Maar gelukkig waren we halfgevorderd.
Pff..
Eigenlijk voelde ik me wel stoer zo op dat paard en telkens moest ik denken
aan een liedje over een cowboy op de prairie..
We kwamen weer heel en ongeschonden bij de manege aan,
het afstijgen ging goed, en hoewel ik de eerste paar stappen wel wat moeilijk
en wijdbeens liep had ik na thuiskomst zelfs nog energie om een rondje hard te
lopen.
Echt waar, ik had energie OVER..
Maar de volgende dag was het wat minder leuk en voelde ik
overal en bij elke beweging spieren waarvan ik niet wist dat ik ze had, laat staan
dat ik ze ooit gebruikte.
Dus deed ik maar niet te veel.
Je moet tenslotte zuinig zijn op je spieren;)
Oh en die laarzen? Nee hoor, ze zijn heel gebleven.
Je had het moeten zien, ik in de kofferbak van de auto en
zij trekken en sjorren en zuchten en steunen. Haha.
Nee, beter van niet ook.
Je zou me nooit meer serieus nemen…J
