OpvoedGedoe..

Ik had ze al een paar keer bezig gezien,

mama huismus met haar twee jonkies,

ik kan daar zo van genieten,

die dikke verwende mussen-babies

met hun trillende vleugeltjes

hip hup achter moeders aan

en maar piepen en schooien

ze kunnen het zelf al hoor,

maar tis zo makkelijk hè

als mama het in je snavel stopt...

ik zie wel gelijkenissen met onze pubers en kleuter ;)

Ach wat

ik zet ze er gewoon allemaal op,

die foto's..

Kijk en Geniet..

wat ik me wel afvraag 

als ik al dat drukke OpvoedGedoe zie

waar vadermus is gebeleven?

Help, Mijn Broer Heeft Een Boot!

Mocht je willen weten wat dit voorstelt...

Het is de boot van mijn broer

En hij ligt op een heel vreemd plekje voor anker..

.

Vorig jaar heeft ie 'm gekocht

en als we alle vaartuigen bij elkaar optellen

waar hij in zijn leven

al aan heeft geklust en mee heeft gevaren,

inclusief zijn eerste vlotje

dan is dit nog maar de tiende...

Het heeft nogal es stof doen oplaaien

in de echtelijke sponde,

zo vermoeden wij...

En de uitdrukking

"dan verkopen we toch gewoon de boot"

was niet echt de oplossing

want er kwam er telkens weer eentje voor terug

ietsje groter,

ietsje ruimer

ander materiaal

andere motor

Maar dit keer

is het écht de laatste

zegt ie..

Maandenlang is hij al bezig,

schuren, plamuren, verven

opknappen

repareren 

wij vinden het geen wonder

dat ie steeds een beetje krommer gaat lopen ;)

we verklaren hem regelmatig voor gek,

maar stiekem zijn we natuurlijk gewoon ook heel erg trots

op hoe hij het steeds weer voor elkaar krijgt

zoiets moois te maken,

en 't is dat ik niet van die zeebenen heb,

anders was ik nog jaloers ook,

want zo'n eigen vakantiehuisje op het water

is toch wel heel erg leuk!!

Mèn wat een klus!

en wat wil hij graag gaan varen..

Nog eventjes,

een aantal weken

zegt ie..

en dan kan 't weer..

 Mochten jullie nou toevallig de komende zomer

zoiets tegenkomen op het water:

in friswit met blauw

Met dit naambordje erop:

kijk dan alsjeblieft nóg es om,

en nóg es,

en roep 

"oh" 

en "ah.."

"wat mooi!"

dan gaat ie misschien wel net zo hard glimmen als zijn boot ;)

Pinksterweekend 2012

Het weekend waarin we

naast de pinksterboodschap

ook heel veel zonuren ontvingen

waardoor we van 's morgens vroeg

tot 's avonds laat buiten konden zijn

we maakten een boottochtje door de haven

en zagen eendennesten en jonge waterhoentjes

ik piepte er 's morgens vroeg tussenuit

om een heerlijk rondje hard te lopen

samen met hond

7.00 uur, en warm dat het al was in de polder!

Maar zo heerlijk, en de rest van de dag opperfit...

dat hardlopen was wel nodig ook natuurlijk..;)

jongste was wat koortsig

en hield zich rustig

liggend eten gaat ook prima..

het was echt superweer,

dat buitenleven, dat bevalt me wel

van mij mag het voorlopig zo blijven!

Hond vond het wel leuk dat barbecueën,

heel sneaky kwam hij iedere keer een leeg schaaltje stelen

om leeg te likken

wat later resulteerde in een slagveld met lege schaaltjes in de tuin;)

We genoten ook van de lange-avonden-met-een-vuurtje

Vandaag was ie een klein beetje beter-der,

zijn broers en zus waren vertrokken

dus wij besloten de hut eens wat op te knappen

eindelijk mocht ie dan ook es een keertje zelf verven

nou en dat ging goed!

opperst-geconcentreerd

werden er heerlijk grote klodders verf gesmeerd

de hut werd al mooier en mooier

en hij kon niet wachten tot ie kon gaan inrichten

als een ware jandesbouvrie sleepte hij meubeltjes

naar binnen

nadat het heerlijk zachte tapijtje was gelegd

om uiteindelijk moe maar voldaan 

en zeer tevreden

neer te zakken op zijn zelfverzonnen bankstel-stoel

geef mij nog maar zo'n heerlijk lang weekend!!

Schoolartsencomplex

"Hij zegt dat ik een mollige tante ben..." 

vertelde ik lachend en naief aan mijn vriendinnnen,

die stonden te wachten op de "uitslag" van mijn schoolartsbezoek,

jààààren geleden...

Ik heb het nog lang moeten aanhoren

dat "mollige tante" 

en het begin van mijn schoolartsencomplex

was bij deze geboren...

Jàààààren later zat ik met oudste 

bij notabene-nogsteedsdezelfde-schoolarts

die trouwens zelf lang-dun-en-mager was

en kreeg totaal onvoorbereid als ik was

na de meet-procedure

een preek van hebikjoudaar

want hij was toch écht te dik,

als ie zo doorgroeide zou hij minstens 120 kilo gaan wegen

en wel 1meter80 lang

een grote dikke reus zou het worden

dat zag ie nu al op zijn curve

en of ik em niet teveel sausjes gaf

en papjes en kaasjes en worstjes

aaargh..

helemaal overbluft verliet ik die dag zijn kantoortje

mijn complex was weer aardig gevoed...

Inmiddels wat kindertjes,

en daarmee opvoedervaring rijker,

was ik bij het volgende schoolartsbezoek

met middelste, gewapend

ik wist wel wat ie zou gaan zeggen

en ik zou em er van langs geven

en anders opstappen....

maar middelste was oudste niet,

en had al helemaal niet zijn postuur

integendeel, wij vonden hem maar magertjes

en witjes

hij had koemelkallergie gehad, en altijd last van zijn buik

 op het consultatiebureau ging ie altijd maar net net

door de keuring...

Zo anders was de schoolarts van mening,

nee déze jongen,

dat was nog eens een keurig ventje!

helemaal binnen de curve

het onderste lijntje, dat wel, maar dat was juist prima

echt toppie, petje af!

dat ie nooit zijn bordje leegat

dat was geen enkel probleem...

Het volgende bezoek was met dochter,

net als haar oudste broer

zat ook zij weer tegen de bovenste curvelijn,

maar hoera,

de schoolarts was inmiddels met pensioen!

en het nieuwe jonge doktertje

was supertevreden

die vetrolletjes?

Ach daar gaan we niet moeilijk over doen,

ze beweegt, ze sport, ze eet goed

geen problemen maken als ze er niet zijn mevrouw!!!

dokternaarmijnhart

Misschien was er toch nog een staartje van mijn

complexje blijven hangen,

en had hij dit onbewust meegekregen,

of wellicht hadden zijn grote broers

hem toch een beetje bang gemaakt

met hun horrorpraat

over schoolartsen

en wat die allemaal doen, willen weten

en willen zien...

wat het ook was,

ik voelde het aan zijn klamme handje

toen we deze morgen de gang doorliepen 

op weg naar de schoolarts

een beetje angstig keek hij me aan toen het hem

niet lukte een ruitje te tekenen

bij de assistente

(die trouwens nog wel steeds dezelfde is van toen)

Ik knikte hem bemoedigend toe,

mijn zijn angst bleek ongegrond;

de (weer een) nieuwe dokteres

was bijzonder aardig, vond hem superknap

dat ie überhaupt al wist wat een ruitje was

(had ik em net bij de assistente in zijn oor gefluisterd,

maar dat wist zij natuurlijk niet ;)

en niks niet te lang of te kort of te dik

gewoon goedgekeurd!!

Hij mocht zelfs even naar zijn eigen hartje luisteren..

Hij was helemaal opgelucht

en ik niet minder

daar dit het laatste schoolartsenbezoek was,

het volgende vindt pas plaats op zijn14e 

Jippie!

 ik denk

 dat ik inmiddels van mijn 

complex ben genezen;)